Τελικά ὑπάρχει ἤ ὄχι ὁ κορωνοϊός;

ΦΟΡΩ τήν μάσκα μου, μαύρη ὡσάν τοῦ Ζορρό…

… νίπτω τάς χεῖρας μου καί τάς διαποτίζω μέ ἀντισηπτικό καί βγαίνω στόν δρόμο. Λίγο πιό κάτω, βρίσκεται ἡ στάση τοῦ τρόλεϊ. Ἐκεῖ, κάθε πρωί, ἀναλόγως τήν ὥρα, θά δεχθῶ ἐρωτήσεις ἀπό τούς γείτονες, οἱ ὁποῖοι πρεριμένουν μαζί μου τό πολυπόθητο καί ἀκριβοθώρητο κίτρινο ὄχημα, ἀλλά καί πιστεύουν ὅτι ἐμεῖς οἱ δημοσιογράφοι (πρέπει νά) γνωρίζουμε τά πάντα!

Πατῶ στά νύχια τῶν ποδιῶν, ὅσο πιό ἀθόρυβα γίνεται, μήπως καί περάσω ἀπαρατήρητος μέχρι νά καταπλεύσει τό ἠλεκτρικό μας μεταφορικό μέσο, ἀλλά, φεῦ, ἡ ἀγαπητή κυρία –νομικός παρακαλῶ– μέ ἔχει ἤδη ἀντιληφθεῖ καί τό μαρτύριο ἀρχίζει…

– Τί θά γίνει μέ τούς Τούρκους; Θά ἔχουμε θερμό ἐπεισόδιο; Ἔμαθα ὅτι ἀνεκλήθησαν οἱ ἄδειες!

Ἀπαντῶ ὅσο μπορῶ πιό ἤρεμα. «Καί οἱ δικές μας ἄδειες ἀνεκλήθησαν, κυρία μου. Ὅταν ὑπάρχουν εἰδήσεις τόν Αὔγουστο, δέν ὑπάρχουν ἄδειες!» τῆς λέω, ἀλλά ἐκείνη εἶναι διαβασμένη…

–Καί ἀφοῦ ὑπάρχουν εἰδήσεις, πῶς ὁ κυβερνητικός ἐκπρόσωπος ἀπολαμβάνει διακοπές στήν Πάρο;

Προσπαθῶ νά φανῶ εὐγενής. «Μά, κυρία μου, γιά αὐτό τόν λόγο ὑπάρχει καί ἡ ἀναπληρώτριά του. Ποιόν προτιμᾶτε νά βλέπετε στήν ὀθόνη σας; Τόν κύριο Πέτσα ἤ μιά χαριτωμένη συνάδελφό μου;» τῆς λέω, μέ διάθεση νά «χαμηλώσω» τούς τόνους… «Μπά; τοῦ σιναφιοῦ σας εἶναι καί ἡ κυρία Τελώνη;» μοῦ λέει κάπως «ξυνισμένη»… Ἀναλαμβάνω καθήκοντα ὑπερασπιστοῦ. «Πελώνη λέγεται, κυρία μου. Ἀριστοτελία Πελώνη! Ἀρίστη καί τελεία, ὅπως λέει καί τό ὄνομά της! Τελῶναι δέν ὑπάρχουν πλέον, μόνον Φαρισαῖοι!»…

Ὁ κύριος Παναγιώτης, συνταξιοῦχος συνδικαλιστής τῆς ΔΕΗ, γείτονας καί αὐτός, ἔχει ὄρεξη γιά ἄλλα θέματα. «Τί θά γίνει, θά τά πάρουμε τά ἀναδρομικά ἤ θά μᾶς τά φᾶνε;» μέ ἐρωτᾶ σχεδόν ὡς ἀνακριτής, πού περιμένει νά σέ παγιδεύσει γιά νά γίνει ἀντιπρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου! Τοῦ θυμίζω ὅτι ἀρθρογράφησα κατά τῶν «ἀναδρομικῶν» καί ἐπρότεινα νά διατεθοῦν γιά τήν ἀγορά τῶν γαλλικῶν φρεγατῶν. «Ναί, ἀλλά αὐτά εἶναι δικά μας λεφτά! Τά ἔχουμε πληρώσει!» μοῦ λέει, ἐπιθετικά πλέον.

Ἀποφασίζω νά ἐπιτεθῶ: «Μπά; Ἀπό ποῦ εἶναι δικά σας λεφτά; Δικά μας λεφτά εἶναι, τῶν φορολογουμένων, διότι ἐμεῖς πληρώναμε τήν ΔΕΗ γιά νά γίνει μιά ὑδροκέφαλη Λερναία Ὕδρα καί νά γεννᾶ συνδικαλιστές καί παρατρεχάμενους τῆς ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ! Ἐσεῖς δέν ἔχετε πληρώσει δραχμή! Ἀντιθέτως, ἀπό ἕνα διάστημα κι ἔπειτα, περάσατε τήν ζωή σας στά συνδικαλιστικά γραφεῖα καί γιά πολλά χρόνια παίρνατε καί “συνδικαλιστική” σύνταξη, μέχρι –εὐτυχῶς– νά σᾶς τήν κόψουν!» τοῦ λέω, καί ἡ κουβέντα αγιριεύει! «Τί εἶναι αὐτά πού λές; Ξέρεις πόσα πλήρωνα ἐγώ τόn μῆνα στό Ταμεῖο τῆς ΔΕΗ;» μοῦ λέει, μέ τό ζουνάρι λυμένο! Ἔχω βρεῖ τέμπο καί ἠρεμία καί γυρίζω ἀμέσως τήν μπαλιά στό δικό του τεραίν. «Τίποτα δέν πληρώνατε, ἀγαπητέ. Ἐμεῖς, οἱ ἀτυχεῖς φορολογούμενοι, σᾶς τά πληρώναμε, γιά νά ἀπολαμβάνετε μέχρι καί μειωμένη τιμή στό ρεῦμα! Γιατί νά πληρώνετε ἐσεῖς λιγότερο; Ἐντάξει, νά πληρώνουν οἱ “ἐναερίτες” λιγότερα διότι κινδύνευαν, ἀλλά ὄχι καί οἱ “ἀεριτζῆδες!”» τοῦ λέω, παραφερόμενος!

Ἡ κυρία παρεμβαίνει γιά νά λυθεῖ ἡ σύρραξη. «Τελικά, δέν μᾶς εἴπατε; Ὑπάρχει κορωνοϊός;» μοῦ πετάει σοβαρά. Εὐτυχῶς, ἦλθε τό τρόλεϊ!