Οἱ θριαμβολογίες γιά τήν ἔξοδο
ἀπό τό τρίτο καί τελευταῖο πρόγραμμα
κρύβουν μιά πραγματικότητα
πού κανείς δέν θέλει νά γίνει εὐρύτερα γνωστή
ΕΙΤΕ τοῦ ἀρέσει εἴτε ὄχι τοῦ μπαρμπα-Μήτσου ἀπό τή Γαστούνη, κάθε ἐγγόνι του, γιά τήν ὥρα, χρωστάει 32.000 εὐρώ στούς δανειστές μας, πού σημαίνει ὅτι ἔχει πρόβλημα πρίν ἀκόμα κάνει τά πρῶτα του βήματα στή ζωή. Ὅσο γιά τούς δανειστές, ποσῶς τούς ἐνδιαφέρει ἄν τό χρέος αὐτό προέρχεται ἀπό «φαγοπότια» τοῦ ἑνός ἤ τοῦ ἄλλου πολιτικοῦ. Ἐκεῖνο πού θέλει εἶναι κάποια στιγμή νά πάρει τά λεφτά του πίσω.
Τά λεφτά ὅμως ἔχουν μία κακή ἰδιότητα. Κατά πρῶτον δέν κρέμονται σέ δέντρα, ἀλλ’ οὔτε προκύπτουν ἀπό φωνές, ἀντάρες, ἀπειλές, ξόρκια καί ἄλλα μαγικά.
Θά πρέπει κάποιοι νά πληροφορήσουν τό μπαρμπα-Μῆτσο ὅτι σύμφωνα μέ τή Βίβλο –ἄν ἔχει ἀκούσει τί εἶναι, οἱ ἄνθρωποι εἶναι ὑποχρεωμένοι νά ἐργάζονται λόγω τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Στόν Κῆπο τῆς Ἐδέμ ἡ ζωή ἦταν εὔκολη γιά τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα. Ἔπιναν νερό ἀπό ἕνα ποτάμι καί ἔτρωγαν φροῦτα ἀπό τά δένδρα. Κάθονταν ὅλη τήν ἡμέρα καί δέν εἶχαν νά κάνουν καί πολλά πράγματα. Ὅμως μιά ἡμέρα παράκουσαν τόν Θεό καί αὐτός τούς ἐκδίωξε ἀπό τόν Κῆπο τῆς Ἐδέμ, καί ἀπό μία ζωή ἀφθονίας ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα περιέπεσαν σέ μιά ζωή γεμάτη δυσκολίες. «Ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τόν ἄρτον σου» εἶπε ὁ Θεός στόν Ἀδάμ. Στό ἑξῆς οἱ ἄνθρωποι ἦταν ὑποχρεωμένοι νά ἐργάζονται γιά νά ἐπιβιώσουν.
Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ σύγχρονοι Ἀδάμ καί οἱ Εὖες γιά νά ἔχουν φροῦτα πρέπει κάτι νά κάνουν. Ἡ ἀπόκτηση ἀγαθῶν προϋποθέτει τήν παραγωγή τους καί ἡ τελευταία δέν προκύπτει ὡς διά μαγείας. Ἡ παραγωγή ἀπαιτεῖ ἐπενδύσεις καί αὐτές οἱ τελευταῖες εἶναι εἶδος ἐν ἀνεπαρκεία στή σημερινή Ἑλλάδα. Θά εἶναι δέ γιά πάρα πολλά χρόνια ἀκόμα, ἄν στή χώρα μας δέν ἀνατραπεῖ πλήρως τό σημερινό ἀντιεπενδυτικό περιβάλλον.
Ἕνα περιβάλλον τό ὁποῖο, ὅπως διαπιστώνουν διεθνεῖς ὀργανισμοί, ἀλλά περιγράφει σέ τελευταῖο ἄρθρο του καί ὁ πρώην διοικητής τῆς τράπεζας τῆς Ἑλλάδος κ. Γιῶργος Προβόπουλος, ὅσο θά διαιωνίζεται τόσο οἱ προοπτικές τῆς χώρας θά γίνονται θολές.
Κατά συνέπεια ὅσο ἡ ἐπιχειρηματικότητα καί οἱ ἐπενδύσεις θά παραπαίουν, τόσο τό δημόσιο χρέος ἀντί νά κατεβαίνει θά …αὐξάνεται. Εἰδικά δέ στήν παροῦσα φάση, ὅπου ἡ Ἑλλάδα καλεῖται νά ἀναχρηματοδοτεῖ ἐφεξῆς ἕνα ὀγκῶδες χρέος, χωρίς τή συνδρομή τῶν ἑταίρων, δηλαδή ἀποκλειστικά ἀπό τίς ἀγορές. Αὐτή ἡ συνθήκη, ἡ ἀπρόσκοπτη πρόσβαση στίς δύσπιστες πλέον –λόγω τοῦ βεβαρημένου παρελθόντος μας– ἀγορές ἀποτελεῖ ζωτικό ὅρο ἐπιβίωσης τῆς χώρας. Ζωτική ἀφοῦ προβάλλει ἡ ἀνάγκη μόνιμης καί βιώσιμης ἀνακατανομῆς τοῦ Ἀκαθαρίστου Ἐγχωρίου Προϊόντος μας, πού γιά τίς ἀγορές εἶναι καί ὁ δείκτης διαφορετικῶν θετικῶν ἤ ἀρνητικῶν προοπτικῶν.
Καί ὑπό αὐτές τίς συνθῆκες, ἀνεξαρτήτως τῶν βουλῶν τῆς σημερινῆς κυβερνήσεώς μας, τό μέγεθος τοῦ δυνητικοῦ μακροχρόνια ἐτήσιου ρυθμοῦ ἀνάπτυξης τῆς οἰκονομίας ἀναγορεύεται σέ κομβικό στοιχεῖο γιά τή βιωσιμότητα τοῦ δημόσιου χρέους. Ἀποτελεῖ, ἐπιπροσθέτως, τό κλειδί γιά τή μείωση τῆς ἀνεργίας, τή σύγκλιση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου τῆς χώρας μέ τόν μέσο ὅρο τῆς Εὐρωζώνης.
Στό πλαίσιο λοιπόν αὐτῶν τῶν παραγόντων πού στοιχειοθετοῦν τήν πραγματικότητα, οἱ μακροχρόνιες ἀναπτυξιακές προοπτικές τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, ὅπως σκιαγραφοῦνται σέ πρόσφατη εἰδική ἀνάλυση τοῦ ΔΝΤ (Ἰούλιος 2018), εἶναι ζοφερές. Κατά τό ΔΝΤ οἱ ἐντόνως δυσμενεῖς δημογραφικές προοπτικές (σύμφωνα μέ τήν ἔκθεση τοῦ ΟΟΣΑ «Aging Report», 2018, τό ἐργατικό δυναμικό θά μειώνεται κατά μέσον ὅρο κάθε χρόνο κατά 1,1% τά ἑπόμενα σαράντα χρόνια) τῆς χώρας, ἀλλά καί οἱ πενιχρές ἐπιδόσεις μας τά τελευταῖα σχεδόν πενῆντα χρόνια, κατά τά ὁποῖα σημειώθηκε μέση ἐτήσια βελτίωση τῆς συνολικῆς παραγωγικότητας, μόλις, 0,25%, προδικάζουν ἕναν ἀρνητικό μέσο μακροχρόνιο ἐτήσιο ρυθμό μεταβολῆς τοῦ ΑΕΠ, μεῖον 0,7%.
Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος πού ὁ κύριος πρωθυπουργός μας στήν τελευταία ὁμιλία του ἔκανε λόγο γιά «ὀλιγαρκῆ ἀφθονία». Ἐπειδή ὁ ἴδιος καί ἀρκετοί «σύντροφοί» του δέν ἔχουν καμμία ἐκτίμηση πρός τήν ἐπιχειρηματικότητα καί τίς ἀναπτυξιακές ἐπενδύσεις, προτιμοῦν νά ὑπερφορολογοῦν τόν ἁπλό πολίτη καί νά τοῦ λένε ὅτι γιά νά πληρώνει χρέη τοῦ δημοσίου καί ὀφειλές του πρός αὐτό θά πρέπει νά ἀκολουθεῖ ἕνα λιτό καί ἐνάρετο τρόπο ζωῆς, μέ ἐνδεχόμενη ἐπαναφορά στή ζωή μας τοῦ μινωικοῦ νομίσματος, πού εἶχε προτείνει τό 2011 ὁ Γάλλος οἰκονομολόγος κ. Στέρζ Λατούς, τόν ὅποιον ὁ κ. Τσίπρας φαίνεται νά μελετᾶ ἐπισταμένως.
*Ἐπίτιμος Διεθνής Πρόεδρος
Ἕνωσης Εὐρωπαίων Δημοσιογράφων
[email protected]