Τό κρυφό ἀντικείμενο τοῦ πόθου

Ἀντικείμενο θερμῶν ἐκδηλώσεων ἔγινε ὁ πρωθυπουργός Ἀλέξης Τσίπρας στούς δρόμους τοῦ Πέρα, ὅπου ἐπισκέφθηκε τό ἑλληνικό Προξενεῖο.

Πολύ φυσικό, θά ἔλεγα, καί δέν κατανοῶ τήν ἔκπληξη ὁρισμένων γιά τό γεγονός. Προφανῶς δέν ἔχουν ζήσει σέ καθεστώς καταπιέσεως, δέν ἔχουν στερηθεῖ τήν δημοκρατία, δέν ἔχουν ζήσει μέ τήν ἀπειλή τοῦ «χωροφύλακα», δέν ἔχουν ἀκούσει «παρανόμους» ραδιοφωνικούς σταθμούς, δέν ἔχουν ἀκούσει κρυφά «ἀπαγορευμένους» δίσκους…

Γιά τόν τουρκικό, καταπιεζόμενο λαό, γιά τόν Τοῦρκο πολίτη, ὁ ὁποῖος ζεῖ σέ ἕνα καθεστώς ἀνελεύθερο, ὁ πρωθυπουργός ἑνός –διπλανοῦ μάλιστα– δημοκρατικοῦ κράτους εἶναι τό «κρυφό ἀντικείμενο τοῦ πόθου».

Σκεφτεῖτε –οἱ παλαιότεροι– πῶς θά ἀντιδρούσαμε ἄν βλέπαμε ξαφνικά στούς δρόμους τῆς Ἀθήνας, τό 1969, τόν Βίλλυ Μπράντ! Θά πέφταμε ἐπάνω του, νά τόν ἀγγίξουμε, νά δοῦμε πῶς εἶναι οἱ ἡγέτες τῶν δημοκρατικῶν χωρῶν.

Προσοχή! Δέν συγκρίνω μεγέθη, ἁπλῶς ἀναφέρομαι ὑποθετικά σέ ἐποχές καί καταστάσεις. Δέν εἶναι, λοιπόν, τό συγκεκριμένο πρόσωπο, ἀλλά ἐκεῖνο τό ὁποῖο ἐκπροσωπεῖ. Ὁ πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος, αὐτή τήν ὥρα, εἶναι γιά τόν Τοῦρκο δημοκρατικό πολίτη ὁ ἄνθρωπος πού ἐκπροσωπεῖ τήν ἐλευθερία τῆς ἐκφράσεως, τῆς σκέψεως, τῆς ἐλευθερίας τῆς διακινήσεως τῶν ἰδεῶν καί τῶν ἀπόψεων.

Ἀρκεῖ μιά συζήτηση μέ Τούρκους πολῖτες (ἐπισκέπτονται κάθε τόσο τήν χώρα μας) γιά νά ἀντιληφθεῖς ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀποτελεῖ σήμερα γι’ αὐτούς ἕνα κράτος-πρότυπο, ὡς πρός τήν λειτουργία τῆς δημοκρατίας καί τῆς ἐλευθερίας. Σκεφτεῖτε μόνο πόσες χιλιάδες Τοῦρκοι ἔχουν δραπετεύσει σέ χῶρες τῆς Δύσεως καί ἔχουν ζητήσει πολιτικό ἄσυλο! Οἱ δικοί μας νέοι φεύγουν γιά νά βροῦν ἐργασία, οἱ Τοῦρκοι φεύγουν γιά νά ζήσουν ἐλεύθερα! Καί τό περίεργο εἶναι ὅτι στήν Τουρκία δέν ὑπάρχει δικτατορία, ἀλλά κυβέρνηση τήν ὁποία ἔχει ἐκλέξει ὁ λαός!

Οἱ φυλακές ἔχουν γεμίσει «ἀντιφρονοῦντες», ἀρκεῖ νά ἀναφέρει κανείς τό ὄνομα «Γκιουλέν» γιά νά βρεθεῖ στά σίδερα, δημοσιογράφοι συλλαμβάνονται καί φυλακίζονται ἄν γράψουν κάτι πού δέν ἀρέσει στόν σουλτάνο, καί ὅλα αὐτά, ὑπό τόν μανδύα τῆς «δημοκρατικά ἐκλεγμένης κυβέρνησης»!

Ἐμεῖς τά ζήσαμε, ἀλλά ὑπό τό καθεστώς δικτατορίας, καί ὅλοι εὐχόμαστε νά μήν τά ξαναζήσουμε ποτέ. Εἶναι, λοιπόν, ἁπλή ἡ ἐξήγηση γιά τήν δημοφιλία τοῦ κ. Τσίπρα στήν διπλανή μας χώρα. Τό ἴδιο θερμή θά ἦταν ἡ ἀντιμετώπιση ὁποιουδήποτε ἄλλου Ἕλληνα πρωθυπουργοῦ αὐτόν τόν καιρό στήν Τουρκία.

Ὅταν στερεῖσαι τά βασικά ἀγαθά, ὅταν στερεῖσαι τόν ἀέρα τῆς ἐλευθερίας, ὅταν δέν μπορεῖς νά ἐκφρασθεῖς ἐλεύθερα, ὅταν τά ΜΜΕ τελοῦν οὐσιαστικά ὑπό ἀπαγόρευση, ὁ Τσίπρας καί ὁ κάθε ἄλλος Εὐρωπαῖος ἡγέτης εἶναι ἐκεῖνο πού ὀνειρεύεσαι!

Μπορεῖ ἐμεῖς νά ἔχουμε τά μύρια ὅσα παράπονα ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο λειτουργεῖ ἡ δημοκρατία μας, μπορεῖ νά μᾶς ἐνοχλοῦν τά «κολπάκια» τοῦ πρόεδρου τῆς Βουλῆς, μπορεῖ νά μᾶς στενοχωροῦν οἱ παρεμβάσεις τῆς κυρίας Χριστοδουλοπούλου («δῶστε πόνο», «ἄει στόν διάβολο» καί ἄλλα), μπορεῖ νά παραπονούμεθα γιά τήν ποιότητα τῶν μελῶν τοῦ Κοινοβουλίου μας, ἀλλά ἄς μήν ξεχνᾶμε τήν ρήση τοῦ Τσῶρτσιλ.

«Ἡ δημοκρατία εἶναι τό χειρότερο πολίτευμα, ἄν ἐξαιρέσεις ὅλα τά ἄλλα»!