Τό «μαῦρο» εἶναι πάντοτε μαῦρο…

Ἀπό τήν πρώτη στιγμή πίστεψα στό Mega. Ἀπό τήν ὥρα πού μέ φώναξε ὁ Γεώργιος Μπόμπολας καί, παρουσίᾳ τοῦ Ἀλέκου Φιλιππόπουλου, μοῦ ζήτησε νά μετέχω στό πείραμα τῆς ἰδιωτικῆς τηλεόρασης.

«Εἴμαστε ὅλοι μαζί, ἐμεῖς, ὁ Ἀλαφοῦζος, ὁ Τεγόπουλος, ὁ Βαρδινογιάννης καί ὁ Λαμπράκης. Θά εἴμαστε τό πρῶτο ἑλληνικό ἰδιωτικό κανάλι καί θέλουμε νά βοηθήσεις» μοῦ εἶπαν.

Θεώρησα μεγάλη τύχη ἐκείνη τήν συμμετοχή, ὁ Θεός μοῦ ἔδινε μία ἀκόμη εὐκαιρία.

Ἤμουν παρών καί οὐσιαστικά ἄρχισα τήν καριέρα μου τό βράδυ πού ἔπεσε ἡ δικτατορία, ἤμουν παρών στό πρῶτο ἑλληνικό «ταμπλόιντ», παρών στό πρῶτο «ἐλεύθερο» ραδιόφωνο καί τώρα παρών στό πρῶτο «ἐλεύθερο» τηλεοπτικό κανάλι. Θυμᾶμαι ἀκόμη μέ συγκίνηση ἐκεῖνο τό πρῶτο δελτίο εἰδήσεων μέ τήν Λιάνα καί τίς σαμπάνιες πού ἀκολούθησαν. Κι ὕστερα, τίς πρῶτες, δύσκολες, ἡμέρες…

Ἔμεινα στό Mega κάτι περισσότερο ἀπό ἕνα χρόνο. Προτίμησα τήν «χαμηλοῦ προφίλ» δουλειά τῆς ἐφημερίδας. Δέν εἶναι δά καί τό πιό εὔκολο νά σέ ἀναγνωρίζει ὁ καθένας στόν δρόμο. Πήγαινα νά ἀγοράσω τσιγάρα καί ὁ περιπτερᾶς μέ κοιτοῦσε περίεργα μέχρι νά πεῖ: «Ἄ, σέ εἶδα χτές στήν τηλεόραση». Δέν ἦταν κάτι πού μοῦ ἄρεσε. Ἀλλά ἔμεινα κοντά στό Mega σάν θεατής. Νομίζω ὅτι ὁ βρώμικος πόλεμος πού ἔγινε στό κανάλι ἀπό συγκεκριμένους κύκλους καί συγκεκριμένο κόμμα ἦταν ἐκεῖνος πού ἔδωσε στούς ἀνάξιους διαδόχους τῶν δημιουργῶν τοῦ ὀργανισμοῦ τό ἔναυσμα γιά νά «ξεφορτωθοῦν» ἕνα «μαγαζί», τό ὁποῖο οἱ ἴδιοι εἶχαν ὁδηγήσει στά βράχια καί δέν ἔκαναν τίποτε γιά νά ἀλλάξουν πορεία. Θύματα, βεβαίως, οἱ ἐργαζόμενοι, δημοσιογράφοι, τεχνικοί καί διοικητικοί ὑπάλληλοι, πού ἔχασαν τήν ἐργασία καί τά χρήματά τους. Προχθές, ἔμεινα κοντά στό κανάλι μέχρι τήν στιγμή πού «κόπηκαν» στόν ἀέρα οἱ «Ἀπαράδεκτοι», ἕνα ἀπό τά ἀξέχαστα σήριαλ τοῦ Mega. Ἦταν μαχαιριά γιά ἕναν ἄνθρωπο τοῦ Τύπου καί ἰδιαίτερα γιά κάποιον πού ἔζησε τό κανάλι στά πρῶτα του βήματα.

Ὁμολογῶ ὅτι αἰσθάνθηκα ὀργή. Πρέπει νά ἔβρισα ἄσχημα καί δυνατά, ἀλλά εὐτυχῶς ἤμουν μόνος ἐκείνη τήν ὥρα στό σαλόνι. Ἔμεινα ἐκεῖ, γιά νά εἶμαι παρών ΚΑΙ στό τέλος τοῦ Mega, ὅπως ἤμουν παρών στά γεννητούρια του. Δέν νομίζω νά ὑπῆρξε ἄλλο ἑλληνικό κανάλι πού νά ἔφτιαξε καλύτερες παραγωγές, καλύτερες σειρές, πού νά εἶχε καλύτερο δίκτυο ἀνταποκριτῶν στίς μεγάλες πρωτεύουσες τοῦ κόσμου, πού νά ὀργάνωσε δημοσιογραφικές ἀποστολές ποιότητος.

Γιά μιά δημοκρατική χώρα εἶναι ΝΤΡΟΠΗ νά κλείνει ἕνα ΜΜΕ. Βεβαίως, εἶναι ἰδιωτική ἐπιχείρηση καί ἀφοῦ ἔπεσε ἔξω, ἔκλεισε. Ἴσως, ὅμως, μποροῦσε νά σωθεῖ ἄν οἱ ἀνάξιοι διάδοχοι τῶν κτητόρων ἔδειχναν ἐνδιαφέρον. Δέν ἔδειξαν, ὅμως…

Τό ἀστεῖο εἶναι ὅτι ὅλοι ἐκεῖνοι πού βυσσοδομοῦσαν κατά τοῦ Mega καί στοχοποιοῦσαν ἐπαγγελματίες δημοσιογράφους, μέ τῶν ὁποίων τά λεγόμενα –ὅπως εἶχαν κάθε δικαίωμα– διαφωνοῦσαν (ἐνῶ ὅλοι ἦταν ἐλεύθεροι νά μή τό ἐπιλέγουν μέ τό τηλεκοντρόλ τους), σήμερα καταριοῦνται τόν Τράμπ πού τά «βάζει» μέ τό CNN! Μακάρι νά ξανανοίξει τό Mega. Ἦταν, παρά τίς ὅποιες ἀστοχίες τελευταῖα, ὅ,τι καλύτερο ἔβγαλε ἡ ἰδιωτική τηλεόραση στήν Ἑλλάδα. Εὐτυχής, πού ἔβαλα ἕνα λιθαράκι…