Ἴσως φανεῖ συντηρητικό, ἀλλά δέν μποροῦμε εὔκολα νά δεχθοῦμε τήν ἐμφάνιση ὁρισμένων παρουσιαστῶν στήν τηλεόραση.
Γνωρίζουμε ὅτι, σέ κάποιες πρωινές ἐνημερωτικές ἐκπομπές, οἱ παρουσιαστές πρέπει νά ξυπνήσουν πολύ νωρίς τό πρωί, ὥστε νά εἶναι στήν ὥρα τους, δηλαδή, στίς ἕξι ἤ τίς ἑπτά.
Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι ξεχνᾶμε νά χτενιστοῦμε, νά φορέσουμε ἕνα πουκάμισο καί ἕνα σακάκι τῆς προκοπῆς, νά τά κουμπώσουμε σωστά καί νά βγοῦμε στό γυαλί. Μέ τά σημερινά δεδομένα γιά τήν δημοσιογραφία, ἡ ἐμφάνιση σέ μία καθημερινή ἤ ἑβδομαδιαία ἐνημερωτική ἐκπομπή ἔχει σχετικά μεγαλύτερες ἀποδοχές ἀπ’ ὅ,τι γιά τούς δημοσιογράφους τοῦ ραδιοφώνου καί τῶν ἐφημερίδων.
Δέν δικαιολογεῖται λοιπόν νά παρουσιάζεσαι ἀγουροξυπνημένος, μέ τά μαλλιά ὅπως σ’ τά ἄφησε τό μαξιλάρι, μέ τό σακάκι στραβοκουμπωμένο καί τό πουκάμισο σχεδόν νά βγαίνει ἔξω ἀπό τήν ζώνη.
Δέν μποροῦμε βέβαια νά ἰσχυρισθοῦμε πλέον ὅτι οἱ παρουσιαστές στήν τηλεόραση ἀποτελοῦν πρότυπα γιά τό ντύσιμο τῶν τηλεθεατῶν. Παλαιότερα, ἦταν ἐκτός λογικῆς νά παρουσιαστεῖ ὁ «ἐκπομπάρχης» μιᾶς μεγάλης θεαματικότητος ἐκπομπῆς κακοντυμένος καί ἀτημέλητος.
Τό καθαρό πουκάμισο καλοσιδερωμένο καί μία γραβάτα δεμένη σωστά, ἕνα σακάκι τῆς προκοπῆς καί γενικότερα ἡ προσεγμένη ἐμφάνιση, ἦταν στοιχεῖα ἀπαραίτητα.
Ἀπό ἕνα σημεῖο καί ἔπειτα ὅμως, ἰδιαίτερα μετά τίς ἄθλιες ἐμφανίσεις κάποιων βουλευτῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ σέ ἐκείνη τήν περίφημη περίοδο τῆς διακυβερνήσεως ἀπό τήν «πρώτη φορά Ἀριστερά», οἱ ὅποιοι ἐνδυματολογικοί κανόνες πῆγαν περίπατο. Ἔτσι, βλέπαμε συχνά ὑπουργούς μέ ἀμφίεση πού ταίριαζε σέ λαϊκούς ὀργανοπαῖκτες ἐπαρχιακῶν πανηγύρεων, εἴδαμε πουκάμισα ἔξω ἀπό τό παντελόνι, εἴδαμε βουλευτές νά ἀνεβαίνουν στό βῆμα μέ τί-σέρτ καί πέδιλα, ἀκόμη καί γυναῖκες μέ ἐμφάνιση παραλίας.
Τό φαινόμενο τῆς κακογουστιᾶς καί τῆς ἀτημελησίας ἴσως θά ἔπρεπε νά ἀπασχολήσει τούς προϊσταμένους τῶν ἐνημερωτικῶν ἤ ψυχαγωγικῶν ἐκπομπῶν. Ἕνα κάποιο «ντρές κόουντ» θά ἔπρεπε νά ἰσχύει. Δέν εἶναι κουτόφραγκοι οἱ παρουσιαστές στά μεγάλα ξένα εἰδησεογραφικά κανάλια οἱ ὁποῖοι ἐξακολουθοῦν νά ἐφαρμόζουν τό κλασσικό τρίπτυχο «καθαρό πουκάμισο – σωστό σακάκι – σωστή γραβάτα».
Τό νά ἐμφανισθεῖ ἕνας καλλιτέχνης ντυμένος περίεργα μπορεῖ νά δικαιολογηθεῖ, ἀφοῦ κάθε ἄνθρωπος πού ἀσχολεῖται μέ τήν «σόου μπίζνες» ἔχει μέσα του τό σπέρμα τῆς προκλήσεως. Καί σέ αὐτό ὅμως τό σημεῖο, θά πρέπει νά σημειώσουμε τίς ὑπερβολές ὁρισμένων κυριῶν, οἱ ὁποῖες ἐμφανίζονται ἐλάχιστα ντυμένες προσπαθῶντας μέ τόν τρόπο αὐτό νά ἰσοφαρίσουν σοβαρές φωνητικές τους ἀδυναμίες.
Γενικά, μποροῦμε νά μιλήσουμε γιά μία περίοδο παρακμῆς στήν ἑλληνική τηλεόραση, γιά μιά περίοδο ἐνδυματολογικοῦ «ἄρτζι-μπούρτζι», γιά μιά περίοδο «ὅ,τι βρέξει ἄς κατεβάσει».
Θά ρωτήσει τώρα κάποιος «καί τί προτείνετε;». Δέν εἶναι ἡ δική μας δουλειά νά ὑποβάλλουμε προτάσεις. Ἡ δική μας δουλειά εἶναι νά ἐπισημαίνουμε κατά τήν γνώμη μας κακῶς κείμενα καί ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ὁ λόγος περνᾶ σέ ἐκείνους πού ἔχουν «τό μαχαίρι καί τό πεπόνι».
Καλό θά εἶναι λοιπόν οἱ προϊστάμενες Ἀρχές νά θεσπίσουν ἕναν μίνιμουμ «ἐνδυματολογικό κώδικα» ὁ ὁποῖος νά εἶναι σύμφωνος μέ τίς γενικές ἀρχές τῆς αἰσθητικῆς, μέ αὐτό πού λέμε «ντύνομαι καί ἐμφανίζομαι σάν ἄνθρωπος».