Ἡ ἀκυβερνησία καί ὁ ρεβανσισμός, τό σῆμα κατατεθέν τῆς Ἀριστερᾶς

Μέ τίς μεθόδους τῶν διώξεων πού πολεμοῦν οἱ Δημοκρατικοί τόν Τράμπ στίς ΗΠΑ πολεμοῦν ὁ Μακρόν καί ὁ Μελανσόν τήν Λέ Πέν στήν Γαλλία – Μαδοῦν τήν μαργαρίτα γιά τό ποιός θά εἶναι ὁ Πρωθυπουργός καί σκέφτονται σενάρια κυβερνήσεως… 12 μηνῶν – Τί θά συνέβαινε ἄραγε ἄν ἔπρεπε νά συγκυβερνήσουν οἱ Τσίπρας – Κασσελάκης – Δοῦκας – Ἀνδρουλάκης;

Δέν θά πρέπει νά ἐκπλήττεται κανείς μέ αὐτά πού συμβαίνουν στήν Γαλλία, ἀφ’ ὅτου ἡ Ἀριστερά, τό Νέο Λαϊκό Μέτωπο, εὑρέθη νά εἶναι ἡ μεγαλύτερη ὁμάς στήν Ἐθνοσυνέλευση. Οἱ σοβαροί πολιτικοί ἀναλυτές ἔπρεπε νά γνωρίζουν ὅτι ἐνδεχομένη ἐπικράτησις τῆς Ἀριστερᾶς συνεπάγεται ἀκυβερνησία. Ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει. Τήν ἴδια στιγμή κάποιοι «θυμήθηκαν» νά κινήσουν δικαστική διαδικασία κατά τῆς οὐσιαστικῆς νικητρίας τῶν ἐκλογῶν Μαρίν Λέ Πέν γιά τήν ὑπόθεση ἑνός δανείου νομικοῦ προσώπου πρός ὑποψήφιο τοῦ κόμματός της, μιλῶντας περί «μαύρου χρήματος»! Μέ μεθοδεύσεις ρεβανσισμοῦ προσπαθοῦν νά ἀνακόψουν τήν πορεία της πρός τήν ἐξουσία. Τά ἴδια δηλαδή πού κάνουν καί οἱ Δημοκρατικοί στίς ΗΠΑ κινῶντας δικαστικές διώξεις κατά τοῦ Ντόναλντ Τράμπ, ἀφοῦ βλέπουν ὅτι πολιτικά ἀδυνατοῦν νά ἀντιπαρατεθοῦν μαζί του. Ἀλλά αὐτή εἶναι ἡ Ἀριστερά. Σῆμα κατατεθέν της ἡ ἀκυβερνησία καί ἡ συκοφαντία μέχρις ἐξουθενώσεως, ἄν εἶναι δυνατόν, τῶν ἀντιπάλων της. Αὐτό συμβαίνει σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς Γῆς.

Ἡ ἀκυβερνησία πάντως εἶναι τό μόνο βέβαιον γιά τήν Γαλλία, γιά τά ἑπόμενα δύο χρόνια. Μέχρι δηλαδή νά γίνουν οἱ ἑπόμενες προεδρικές ἐκλογές. Τά ἀριστερά κόμματα πού συγκροτοῦν τό Νέο Λαϊκό Μέτωπο ἤδη ἔδειξαν ὅτι ἀδυνατοῦν νά ὁμονοήσουν μεταξύ τους. Τό κάθε ἕνα μένει προσκολλημένο στίς ἰδεοληψίες του. Ὁμοίως προσκολλημένος σέ ἰδεοληψίες εἶναι καί ὁ ἐπί κεφαλῆς Ζάν Λύκ Μελανσόν, ὁ ὁποῖος δείχνει ὅτι δέν ἔχει καμμία διάθεση συμβιβασμοῦ οὔτε μέ τόν Πρόεδρο Μακρόν, μέ τόν ὁποῖο ἡ ὅποια κυβέρνησις συγκροτηθεῖ εἶναι ἀναγκασμένη νά συγκυβερνήσει. Κάποιοι διακινοῦν σενάρια κυβερνήσεων 12 μηνῶν, κάτι πού ἁπλῶς ἐπιτείνει τήν ἀσυνεννοησία. Καί αὐτό συμβαίνει, ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ Μελανσόν, ὅπως καί ὁλόκληρο τό ἑτερόκλητο συνονθύλευμα πού εἶναι πρώτη δύναμις στήν Ἐθνοσυνέλευση, γνωρίζει πολύ καλά ὅτι ἐκπροσωπεῖ μιά μειοψηφία ψηφοφόρων. Ἕνα «καπρίτσιο» τοῦ συστήματος σέ συνδυασμό μέ κάποιες «ἀνίερες συμμαχίες» τούς ἔφεραν στήν κορυφή. Ὅμως ἡ δημοκρατική νομιμοποίησις εἶναι τό τελευταῖο ζήτημα πού ἀπασχολεῖ τούς ἀριστερούς καί κυρίως τίς ἡγεσίες τους (στήν βάση πάντα ὑπάρχουν καί ρομαντικοί εἰλικρινεῖς ἄνθρωποι, ἀλλά εἶναι ὀλίγοι, ἀπελπιστικά ὀλίγοι). Τό τελευταῖο πρᾶγμα πού θέλουν εἶναι οἱ συναινέσεις καί ὁ σεβασμός τῆς λαϊκῆς ἐτυμηγορίας. Βλέποντας αὐτά, εὐκόλως μποροῦμε νά φαντασθοῦμε τί θά γίνει στήν ἀπευκταία περίπτωση πού μπορεῖ νά κληθοῦν νά συμπράξουν στήν συγκρότηση κυβερνήσεως ἤ ἀκόμη καί νά συγκυβερνήσουν ὁ Ἀλέξης Τσίπρας μέ τόν Στέφανο Κασσελάκη ἤ σέ ἕνα λαϊκό μέτωπο (τήν ἑνιαία Κεντροαριστερά, ὅπως τήν ὀνομάζουν) μέ τόν Νῖκο Ἀνδρουλάκη καί τόν Χάρη Δοῦκα! Ἀπό τήν ἄλλη βεβαίως, στήν προσπάθεια ἀποκρύψεως τῆς πραγματικότητος, τοῦ πραγματικοῦ ἀριθμοῦ τῶν ψήφων πού πῆρε τό κάθε κόμμα, συνήργησαν καί ἄλλοι. Αὐτοί τούς ὁποίους κάποτε ὀνομάζαμε «συνοδοιπόρους» (ἐρυθρά συνοδοιπορία). Ἔτσι, στήν Ἑλλάδα, μόνον ὁ ἱστότοπος τῆς «Ναυτεμπορικῆς» ἀρχικῶς καί ἡ ΕΡΤ ἐν συνεχείᾳ ἀπεκάλυψαν τήν πραγματική δύναμη τῶν γαλλικῶν κομμάτων. Καί ἀκούγαμε τήν ἴδια στιγμή τίς ἀμήχανες προσπάθειες διαφόρων γνωστῶν καί μή ἐξαιρετέων, ὅπως ὁ συνταγματολόγος Νῖκος Ἀλιβιζᾶτος, νά ψελλίζουν κάποιες φράσεις ἀμφισβητήσεως τῆς πολιτικῆς πραγματικότητος. Ἀλλά τοῦτο εἶναι παράπλευρη συνέπεια. Τό βασικό ζήτημα εἶναι ὅτι πλέον ἡ Γαλλία εὑρίσκεται σέ ἀκυβερνησία. Ἐξ αἰτίας ἀφ’ ἑνός τῆς ἀπερισκεψίας τοῦ Προέδρου Μακρόν καί ἀφ’ ἑτέρου τῆς στάσεως τῆς Ἀριστερᾶς. Καί τοῦτο δέν συμβαίνει μόνον στήν Γαλλία. Καί στήν Ἑλλάδα ἔχουμε πικράν πεῖραν μεθοδεύσεων μέ στόχο τήν ἐκτροπή τῆς χώρας στά βράχια τῆς πολιτικῆς ἀσταθείας. Μεθοδεύσεων, οἱ ὁποῖες ἐν τέλει ἀπετράπησαν χάρη στήν ψῆφο τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν.

Προβάλλει βεβαίως τό ἐρώτημα, προτιμᾶ ἡ Ἀριστερά τήν ἀκυβερνησία ἀπό τήν προοπτική νά ἀναλάβει ἡ ἰδία τήν κυβέρνηση; Ἡ ἀπάντησις εἶναι ὅτι ἡ Ἀριστερά ἀδυνατεῖ νά κυβερνήσει μέ ὄρους κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας. Ἔχει μιάν ἐγγενῆ δυσανεξία στίς ἀσφαλιστικές δικλίδες τῶν συστημάτων τῆς ἀντιπροσωπευτικῆς δημοκρατίας. Στά «checks and balances», ὅπως ὀνομάζουν τίς δικλίδες αὐτές οἱ Ἀγγλοσάξονες. Καί ὁ ἡμέτερος Ἀλέξης Τσίπρας τό ὀμολόγησε, ἐνῶ ἦτο ἐν ἐνεργείᾳ Πρωθυπουργός. Ἐπέμενε ὅτι ἡ Ἀριστερά πρέπει νά ἐλέγξει ὅλους «τούς ἁρμούς τοῦ συστήματος» προκειμένου νά ἐφαρμόσει τό πρόγραμμά της. Ἄλλα στελέχη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐκόπτοντο, τήν ἴδια περίοδο, ὅτι κατέκτησαν μέν τήν «κυβέρνηση», δέν ἔχουν ὅμως τήν «ἐξουσία». Ἐννοῶντας τήν ἀπόλυτη ἐξουσία, ὅπως μόνον οἱ θιασῶτες τῶν ἀπολυταρχικῶν συστημάτων τήν φαντάζονται. Καί νά σκεφθεῖ κανείς ὅτι στήν Ἑλλάδα ἐλάχιστες εἶναι οἱ ἀσφαλιστικές δικλίδες, ἀφ’ ὅτου ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου, μέ τήν συνταγματική ἀναθεώρηση τοῦ 1986, ἐξάλειψε τίς ρυθμιστικές ἁρμοδιότητες τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας καί κατέστησε τόν Πρωθυπουργό ἕναν «αἱρετό μονάρχη». Ἀκολούθως, βλέποντας ὅτι χάνει, θέλησε νά ὑπονομεύσει τήν δυνατότητα τοῦ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη νά κυβερνήσει, ἐπιβάλλοντας τόν γνωστό νόμο Κουτσόγιωργα. Τά ἴδια ἀκριβῶς ἔκανε καί ὁ Ἀλέξης Τσίπρας, ὁ ὁποῖος ἐν ὄψει τῆς ἥττας του τό 2019 ἐψήφισε τήν ἁπλή ἀναλογική προκειμένου νά ἀποτρέψει τήν ἀνάρρηση τῆς ΝΔ στήν κυβέρνηση. Καί εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι τέτοιων μεθοδεύσεων οὐδέποτε μετῆλθαν δεξιά ἤ φιλελεύθερα κόμματα. Τό ΠΑΣΟΚ καί ὁ ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησαν μέ κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες τίς ὁποῖες ἐξησφάλισαν ἁπλῶς καί μόνον διότι ἡ ΝΔ εἶχε τήν εὐπρέπεια νά μήν ἀλλάξει τόν ἐκλογικό νόμο, ἀκόμη καί ὅταν ἔβλεπε ὅτι ἡ ἧττα της ἐπίκειται.