Ἡγεσία πού ἐμπνέει σεβασμό

Τί δείχνει ὅτι μᾶς λείπει ὁ βρεταννικός λαός πού σχηματίζει οὐρές χιλιομέτρων γιά νά ἀποχαιρετίσει τήν ἐκλιποῦσα Ἀρχηγό τοῦ Κράτους Ἐλισάβετ Β΄

ΟΙ ΣΥΝΗΘΩΣ φλεγματικοί ἕως ψυχροί Βρεταννοί σχηματίζουν ἀκόμη οὐρές χιλιομέτρων γιά νά ἀποτίσουν φόρο τιμῆς στήν Βασίλισσα Ἐλισάβετ. Στήν ἐπί 70 χρόνια Ἀρχηγό τοῦ Κράτους καί Ἡγέτιδα τῆς Κοινοπολιτείας. Εἶναι εἰκόνες πού τό Λονδῖνο ἔχει νά τίς δεῖ ἀπό τό 1805, τότε πού ἡ βασιλική λέμβος ἀνέπλεε τόν Τάμεση φέρνοντας τόν νεκρό τοῦ Ναυάρχου Νέλσων πού ἔπεσε στήν τελευταία νικηφόρο ναυμαχία του. Ἡ Βασίλισσα Ἐλισάβετ δέν εἶχε νά κομίσει πολεμικές δάφνες. Εἶχε ὅμως μιά διαδρομή πού ἀπετέλεσε ὑπόδειγμα ἡγεσίας ἡ ὁποία ἐνέπνεε σεβασμό. Πρῶτα πρός τούς πολῖτες αὐτῆς τῆς χώρας πού μπορεῖ νά ἔχει παύσει νά εἶναι ἡ αὐτοκρατορία στήν ὁποία «ὁ ἥλιος δέν δύει ποτέ», διατηρεῖ ὅμως τήν ὑπόσταση καί τόν «ἀέρα» τοῦ Μεγάλου Ἔθνους.

Ἡ «Ἑστία» ἔχει δηλώσει ξεκάθαρα τίς θέσεις της, οὐδόλως παρεκκλίνει τῶν γραμμῶν τῆς ἀνεπιφυλάκτου συμπαρατάξεως μέ τίς ἐπιταγές τῆς Ἑλλάδος καί τῆς προσηλώσεως στίς ἀρχές τῆς ΕΟΚΑ καί τόν στόχο τῆς Ἑνώσεως τῆς Κύπρου. Ἄλλο αὐτό καί ἄλλο ὁ σεβασμός πρός μιάν ἐκλιποῦσα ἡγέτιδα, ἰδιαίτερα ὅταν ὁ δικός της λαός ἐπιδεικνύει τόν σεβασμό πού βλέπουμε ἐπί ἡμέρες τώρα στίς τηλεοπτικές μας ὀθόνες. «Ἰσχύς μου ἡ ἀγάπη τοῦ λαοῦ» ἦταν ἡ φράσις στόν θυρεό τῆς ἑλληνικῆς βασιλικῆς οἰκογενείας. Ἰσχύει ὅμως καθώς φαίνεται ἡ φράσις αὐτή περισσότερο γιά τήν ἐκλιποῦσα Βασίλισσα τῆς Βρεταννίας.

Χαρακτηριστικές καί οἱ ἀναφορές πολλῶν ἐκ τῶν ὑπομονετικῶς ἀναμενόντων στίς ἀτελείωτες οὐρές στούς δρόμους τοῦ Λονδίνου. «Ἦταν βασίλισσα ἐπί 70 χρόνια καί δέν θά διαθέσω ἕνα 24ωρο γιά αὐτήν;» διηρωτήθη ἕνας Βρεταννός. Μιλᾶμε γιά ἕνα 24ωρο ὀρθοστασίας καί ἀναμονῆς, γιά μιάν ἀτελείωτη σειρά πού καταλήγει στήν σορό τῆς Βασιλίσσης, ὅπου ὅλοι κύπτουν τήν κεφαλή πρό τῆς σημαίας πού τήν καλύπτει. Καί τό ἐντυπωσιακό εἶναι πώς πρόκειται γιά ἐκδηλώσεις αὐθόρμητες. Τίς βλέπει κανείς καί συνειδητοποιεῖ τί σημαίνει ἡγεσία πού ἐμπνέει ἔθνη, λαούς, ἀκόμη καί αὐτοκρατορίες.

Πρίν ἀπό 40 χρόνια, στόν πόλεμο τῶν Φώκλαντ, ὁ δεύτερος υἱός τῆς Βασιλίσσης, ὁ πρίγκηψ Ἀνδρέας, ἐπέβαινε ὡς πιλότος ἑλικοπτέρου στό ἀεροπλανοφόρο «Ἑρμῆς». Καί μετεῖχε ὅπως ὅλοι οἱ συνάδελφοί του στίς ἐπιχειρήσεις.

Στό Ἀφγανιστάν ὁ ἐγγονός τῆς Ἐλισάβετ Πρίγκηψ Χάρρυ τοποθετήθηκε καί ἔλαβε μέρος στίς ἐπιχειρήσεις μέ τό σύνταγμα στό ὁποῖο μετεῖχε. Μπορεῖ δηλαδή ἡ Βασίλισσα νά τηρεῖ τίς ἀποστάσεις πού ἐπιτάσσει ἡ θέσις της, ἡ βασιλική οἰκογένεια ὅμως εἶναι παροῦσα ἐκεῖ ὅπου τό ἐθνικό συμφέρον ἐπιτάσσει. Τά μέλη της κινδυνεύουν μαζί μέ τούς Βρεταννούς στρατιῶτες, ὅπου καλοῦνται νά ἀναλάβουν ἐπιχειρήσεις. Ἔτσι οἰκοδομοῦνται δεσμοί κοινωνίας καί ἐμπνέεται ὁ σεβασμός τόν ὁποῖο τίς ἡμέρες αὐτές οἱ Βρεταννοί πολῖτες ἀποδίδουν καθηλώνοντας τόν κόσμο ὁλόκληρο. Οἱ θιασῶτες τῶν βασιλευομένων πολιτευμάτων ἐπιμένουν ὅτι ὁ ἀνώτατος ἄρχων μιᾶς χώρας πρέπει νά εἶναι φυσιογνωμία ἑνωτική καί, ὡς ἐκ τούτου, δέν εἶναι σκόπιμο νά γίνεται ἀντικείμενο κομματικῶν ἀντιπαραθέσεων καί ψήφων, μέ ἐλαχίστη ἀπαίτηση νά συγκεντρώνει τίς προτιμήσεις τοῦ 50% τῶν πολιτῶν ἤ τῶν ἀντιπροσώπων τους. Τέτοια φυσιογνωμία ἦταν ἡ Βασίλισσα Ἐλισάβετ τῆς Βρεταννίας. Στά 70 χρόνια τῆς βασιλείας της δέν ὑπῆρξε οὔτε μία στιγμή πού νά ἀμφισβητηθεῖ ἡ θέσις της. Στά χρόνια αὐτά ὁ κόσμος ἄλλαξε. Οἱ γεωπολιτκές ἰσορροπίες ἀνετράπησαν. Καί αὐτή ἀκόμη ἡ βρεταννική αὐτοκρατορία παρεχώρησε τήν θέση της σέ ἕναν κόσμο ἀνεξάρτητων κρατῶν. Σέ ὅλους αὐτούς τούς κλυδωνισμούς, ἀδιαμφισβήτητη σταθερά παρέμενε ἡ Βασίλισσα Ἐλισάβετ, πού ἦταν ταυτοχρόνως πρότυπο ἠθικῆς.

Δέν εἶναι οἱ μνῆμες τοῦ ἐνδόξου παρελθόντος πού ὁδηγοῦν τά βήματα τῶν Βρεταννῶν στό φέρετρο τῆς Βασιλίσσης. Εἶναι ἡ δύναμις τῶν θεσμῶν πού ἀπαιτοῦν βεβαίως ἰσχυρές προσωπικότητες γιά νά τούς ἐνσαρκώσουν. Τέτοια ἦταν ἡ Βασίλισσα Ἐλισάβετ. Καί παρ’ ὅτι ὑπῆρξαν πολιτικοί ἡγέτες πού ἄσκησαν ἐμπνευσμένες ἡγεσίες καί ἔφεραν τούς πολῖτες τους νά τούς ἀποχαιρετήσουν μέ σεβασμό, ὁ Βρεταννικός Θρόνος ἔχει κάτι ἀκόμη. Τήν δύναμη τῆς θεσμικῆς ὑποστάσεώς του τήν ὁποία ἡ Ἐλισάβετ ὑπηρέτησε. Πιστά, ἀθόρυβα, ἀποτελεσματικά, ἀκόμη καί σέ στιγμές πού τά πλήγματα ἦσαν τέτοια πού τήν ἔκαναν νά ὁμιλήσει γιά “Annus horribilis”. Ἡ ἴδια ὅμως ἀνέδιδε εἰκόνα σταθερότητος καί ἐνέπνεε τήν ἐμπιστοσύνη ὅτι τά πράγματα θά διορθώνοντο.

Αὐτό θά πεῖ «ἡγεσία πού ἐμπνέει.»