Αὐτή εἶναι ἡ Ἑλλάδα πού ἀγαπᾶμε

Μακριά ἀπό τήν νοσηρή ἀτμόσφαιρα τῶν Ἀθηνῶν, στά σύνορα τῆς Μακεδονίας, τιμοῦν τήν ἱστορία καί θυμοῦνται τήν ἀπελευθέρωση τοῦ 1912 – Ἡ Καστοριά πού ἀντιστέκεται καί ἐπιμένει!

ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ πόλις ἔχει καί ἕνα μνημεῖο πεσόντων. Καί πέρα ἀπό τήν ἐθνική ἐπέτειο τῆς 25ης Μαρτίου ὁπότε ἑορτάζεται ἡ ἔναρξις τοῦ ἀγῶνος γιά τήν ἀπελευθέρωση τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, γιά κάθε πόλη καί γιά κάθε χωριό, ὑπάρχει ἡ τοπική ἑορτή γιά τήν ἀποτίναξη τοῦ ζυγοῦ ἀπό τήν συγκεκριμένη περιοχή καί τήν ὁριστική ἐκδίωξη τῶν Τούρκων. Πολλές τέτοιες ἐπέτειοι ἑορτάζονται φθινόπωρο. Ἰδιαίτερα στήν Ἤπειρο, τήν Μακεδονία, τήν Θράκη καί τά νησιά τοῦ Αἰγαίου. Γιατί φθινόπωρο ἦταν τότε πού ξεκίνησε ἡ μεγάλη ἐκστρατεία τοῦ ἑλληνισμοῦ γιά τήν ἀπελευθέρωση τῶν ἀδελφῶν πού ζοῦσαν ἀκόμη κάτω ἀπό τήν ὀθωμανική καταπίεση. Πάνω στίς βάσεις πού εἶχαν τεθεῖ ἀπό τόν Μακεδονικό Ἀγῶνα, ὁ Ἑλληνικός Στρατός ἐκτινάχθηκε ἀπό τήν Ἐλασσόνα (ὅπου ἦσαν τά σύνορα τῆς «παλαιᾶς Ἑλλάδος») γιά νά φέρει τό μήνυμα τῆς ἐλευθερίας καί νά φθάσει σέ ἐδάφη πού κανείς ἐχθρός (ἀλλά καί κανείς σύμμαχος) δέν ἐπίστευε ὅτι θά ἔφθανε. Πολλοί βεβαίως στήν πορεία αὐτή βρῆκαν τά μονοπάτια καί τά σκαλοπάτια γιά τήν ἀθανασία. Μέ αἷμα εἶναι ποτισμένος ὁ δρόμος αὐτός. Πόλεις καί χωριά, τό ἕνα μετά τό ἄλλο, ξεδίπλωναν τήν ἑλληνική σημαία. Ἡ 11η Νοεμβρίου ἦταν ἡ μέρα τῆς Καστοριᾶς. «Ἐγένετο ἐν Καστοριᾷ τῇ 11ῃ Νοεμβρίου 1912» καταλήγει ἡ προκήρυξις πού παραθέτουμε. Τήν ὑπογράφει ὁ ἐπίλαρχος Ἰωάννης Ἄρτης, ἀναφερόμενος ὡς «Διοικητής Ἱππικοῦ» μιά καί οἱ διατάξεις ἀσφαλείας τῆς ἐποχῆς ἐπέτασσαν νά μήν ἀναφέρονται θέσεις καί μονάδες σέ μή διαβαθμισμένα ἔγγραφα. Ὁ ἐπίλαρχος Ἄρτης ἦταν ὁ διοικητής τῆς 1ης Ἴλης τοῦ Συντάγματος Ἱππικοῦ τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ. Γιά ἀναγνώριση εἶχε σταλεῖ στήν πόλη. Μέ 40 περίπου ἱππεῖς. Ἀπέναντι σέ τρία τάγματα πεζικοῦ, 3.000 Τούρκους καί ἀρκετούς ἀτάκτους. Χάρη σέ ἕνα τέχνασμα τοῦ ὑπιλάρχου Νικολαΐδη πού μπῆκε πρῶτος στήν Καστοριά, οἱ Τοῦρκοι ἐπείσθησαν ὅτι πλησίαζαν 25.000 Ἕλληνες στρατιῶτες. Καί ἀπεφάσισαν νά ὑποχωρήσουν γιά νά ἀποφύγουν νά παραδοθοῦν.

Αὐτή εἶναι ἡ Ἑλλάδα πού ἀγαπᾶμε. Ἡ δική μας Ἑλλάδα. Ἡ Ἑλλάδα τῶν ἀπελευθερωτῶν τῆς Καστοριᾶς καί ὅλης τῆς Βορείου Ἑλλάδος. Ἀλλά καί ἡ Ἑλλάδα ἐκείνων πού συνεχίζουν σήμερα νά τιμοῦν τίς ἐπετείους τοῦ ἔθνους. Ὅπως ἔγινε στήν Καστοριά πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες. Οἱ σημαῖες παρήλασαν στίς ὁδούς τῆς πόλεως μέ νέους καί νέες μέ τίς παραδοσιακές φορεσιές τους (κάποιες φερμένες καί ἀπό τήν Μικρά Ἀσία) καί τήν μπάντα καί τόν Στρατό, τούς διαδόχους τῶν Ἄρτηδων καί τῶν Νικολαΐδηδων νά ἀκολουθεῖ. Οἱ Ἱερές Εἰκόνες ἐλιτανεύθησαν. Διότι Πατρίς χωρίς Θρησκεία δέν νοεῖται γιά τούς Ἕλληνες.

«Οἱ νόμοι τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους θέλουσι ἰσχύει ἀπό σήμερον καί διά τήν Ἐπαρχίαν Καστοριᾶς» ἀναφέρει ἡ προκήρυξις ἐπισφραγίζοντας καί κατά τυπικόν τρόπον τήν ἐνσωμάτωση τῆς περιοχῆς στό Βασίλειον τῆς Ἑλλάδος. Καί ἀπό τότε οἱ κάτοικοι τῆς ἐπαρχίας αὐτῆς εἶναι καί παραμένουν ἀκρῖτες τοῦ Ἔθνους. Λιγοστεύουν, εἶναι ἡ ἀλήθεια, μειώνεται ὁ πληθυσμός, ὄχι μόνον τῆς Καστοριᾶς, ἀλλά ὁλόκληρης τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας. Οἱ λίγοι ὅμως πού παραμένουν, κρατοῦν ζωντανή τήν Ἑλλάδα. Αὐτοί εἶναι ἡ Ἑλλάδα σέ ἀντιδιαστολή μέ τό κλῖμα πού ἐπικρατεῖ στήν Ἀθήνα. Δέν εἶναι οἱ καρεκλοκένταυροι τῆς πρωτευούσης πού ἔχουν ξεχάσει τίς ἐπιταγές τῆς ἱστορίας. Δέν εἶναι οἱ κατέχοντες ἀξιώματα, πού δίκην ἀγγαρείας παρίστανται στίς ἐπετειακές ἐκδηλώσεις. Καί τό χειρότερο, δείχνουν μέ τόν τρόπο πού στέκονται καί συμπεριφέρονται ὅτι κάνουν «ἀγγαρεία». Δέν εἶναι ἔτσι ἡ πραγματική Ἑλλάδα.

Τήν Ἑλλάδα τήν ζεῖ κανείς στήν παραμεθόριο. Δίπλα στούς ἀκρῖτες. Εἴτε εἶναι στήν Μακεδονία, εἴτε στήν Θράκη, εἴτε στά νησιά τοῦ Αἰγαίου. Γιατί καί αὐτά φθινόπωρο τοῦ 1912 ἀπελευθερώνοντο. Ἀπό τόν Στόλο μέ ναυαρχίδα τόν «Ἀβέρωφ». Γνωρίζουν λοιπόν οἱ πραγματικοί Ἕλληνες πόσο κούφιες εἶναι οἱ ἀπειλές τοῦ πρώτου τυχόντος Ἐρντογάν πού θέλει νά ἀμφισβητήσει τήν ἱστορία. Ἱστορία πού ἔχει γραφτεῖ μέ τό αἷμα ἡρώων.