Ἀμφισβητεῖ τό ἑλληνικό ἐπιχείρημα περί προληπτικῆς ἀμύνης μέ βάση τόν καταστατικό χάρτη τοῦ ΟΗΕ γιά τήν στρατιωτικοποίηση τῶν νησιῶν καί θεωρεῖ… ἔγκυρο τό τουρκο-λιβυκό μνημόνιο περί ΑΟΖ – Υἱοθετεῖ τόν πυρῆνα τῶν θέσεων τῆς τουρκικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς!
Η ΑΛΗΘΕΙΑ εἶναι συνήθως αὐταπόδεικτη. Ἀκόμη καί ὅταν ἔχουμε νά κάνουμε μέ νομοθεσίες ἤ μέ διεθνεῖς συμφωνίες καί καταστάσεις. Πεπλεγμένοι συλλογισμοί ἐπάνω σέ ζητήματα πού κατά τήν κοινή λογική εἶναι ξεκάθαρα, μᾶς ἐμβάλλουν σέ ὑποψίες.
Σκεπτικισμό μᾶς δημιουργοῦν τά ὅσα ὑποστηρίζει, μέ ἄρθρο του στήν «Καθημερινή», ὁ καθηγητής Χρῆστος Ροζάκης, ὁ ὁποῖος λαμβάνει θέσεις πού ἀμφισβητοῦν τήν οὐσία τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς τόσο γιά τό Αἰγαῖο καί τό καθεστώς στρατιωτικοποιήσεως τῶν ἀκριτικῶν νησιῶν ὅσο καί γιά τήν ἐγκυρότητα τῶν τουρκολιβυκῶν μνημονίων. Πράγματι, μέ πεπλεγμένους συλλογισμούς, ἀμφισβητεῖ τήν ἀνάγκη γιά «προληπτική ἄμυνα» καί ἀπορρίπτει τήν στρατιωτικοποίηση τῶν νησιῶν τήν ὁποία χαρακτηρίζει «ὀχύρωση». Λές καί ἡ ὀχύρωσις εἶναι κάτι διαφορετικό ἀπό τήν ἄμυνα! Ἀπό τήν ἄλλη δέ, παραδέχεται τήν ὕπαρξη τῆς 4ης τουρκικῆς Στρατιᾶς (τῆς ἐπιλεγομένης Στρατιᾶς τοῦ Αἰγαίου) χωρίς νά θεωρεῖ ὅτι ἡ ὕπαρξίς της δημιουργεῖ τήν ἀνάγκη γιά ἀμυντική θωράκιση τοῦ Αἰγαίου. Καί νά σκεφθεῖ κανείς πώς αὐτός ὁ ἄνθρωπος ὑπῆρξε μέλος τῆς ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως. Ὑφυπουργός Ἐξωτερικῶν ὑπό τόν Κώστα Σημίτη. Εὐτυχῶς μόνον γιά τέσσερεις μῆνες (ἀπό τίς 25 Σεπτεμβρίου 1996 ἕως τίς 3 Φεβρουαρίου 1997)…
Ὑποστηρίζει λοιπόν ὁ κ. Ροζάκης:
«Θά πρέπει νά τονιστεῖ ὅτι ἡ ἑλληνική ἐπιχειρηματολογία ὅτι ἡ στρατιωτικοποίηση τῶν νησιῶν ἀποτελεῖ προληπτική ἄμυνα (preemptive self defence) δέν ἀνταποκρίνεται πλήρως στή λειτουργικότητα τοῦ ὅρου. Ὁ ὅρος ἔχει χρησιμοποιηθεῖ γιά νά δικαιολογήσει ἔνοπλη ἐπέμβαση ἀπό κράτος σέ βάρος τρίτου κράτους πρίν ἐπίθεση ἀπό τό τελευταῖο. Δεδομένου ὅτι τό Ἄρθρο 51 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τοῦ ΟΗΕ προβλέπει ὅτι τό δικαίωμα τῆς ἄμυνας προκύπτει ἀπό τή στιγμή πού ἕνα κράτος δεχτεῖ ἐπίθεση ἀπό ἕνα ἄλλο. Στήν περίπτωση τῆς Ἑλλάδας ἡ πραγματικότητα εἶναι πώς ὑπάρχουν προπαρασκευαστικές ἐνέργειες, μέ δεδομένη τήν ὕπαρξη τῆς 4ης Στρατιᾶς στήν ἄλλη πλευρά τοῦ Αἰγαίου, μέ ἀποβατικές δυνατότητες, πού φαίνεται ὅτι θά ἐνισχυθοῦν περαιτέρω. Δέν πρόκειται πάντως γιά προληπτική ἄμυνα, ἀλλά γιά ἐνέργειες πού κατατείνουν στήν ὀχύρωση τῶν νησιῶν, γιά νά ἀντιμετωπίσουν μιά ἐνδεχόμενη ἐπίθεση ἀπό τή γείτονα».
Ὅσο γιά τά τουρκολιβυκά μνημόνια, ὑποστηρίζει ὅτι μόνον ἡ Ἑλλάς τά θεωρεῖ παράνομα καί ἀνυπόστατα, ἐπικαλούμενος ὅτι ἔχουν πρωτοκολληθεῖ στόν ΟΗΕ. Λές καί αὐτό συνιστᾶ νομιμοποίηση. Ἀγνοεῖ παντελῶς τό γεγονός ὅτι ὑπεγράφησαν τό 2019 καί τό 2022 ἀπό τήν κυβέρνηση ἐθνικῆς συμφωνίας, ἡ ἐντολή τῆς ὁποίας εἶχε λήξει ἤδη ἀπό τό 2017. Ὑποστηρίζει λοιπόν ὁ κ. Ροζάκης:
«Τό πρωτογενές Τουρκολιβυκό μνημόνιο θεωρεῖται ἀπό τήν Ἀθήνα παράνομο καί ἀνυπόστατο, καθώς ἀφορᾶ καί περιοχή πού βρίσκεται μέσα στή δυνητική ἑλληνική ὑφαλοκρηπῖδα/ΑΟΖ. Παρά ταῦτα ἔχει πρωτοκολληθεῖ ἀπό τόν ΟΗΕ, καί λειτουργεῖ, τοὐλάχιστον ἀνάμεσα στά συμβαλλόμενα μέρη, ἀπολύτως ἔγκυρα. Σέ ὁρισμένα τοπικά σημεῖα πού συγχέεται μέ τήν Ἑλληνοαιγυπτιακή συμφωνία, ἀλλά λόγῳ τοῦ γεγονότος ὅτι καί οἱ δύο συμφωνίες ἔχουν μέν νομικά ὁριστικοποιηθεῖ, ἀλλά δέν ἔχουν τεθεῖ σέ ἐφαρμογή στήν πράξη (μέ ἐνέργειες ἐξερεύνησης ἤ ἐκμετάλλευσης τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν τῆς περιοχῆς), δέν ὑπῆρξε ἕως σήμερα πρόβλημα πραγματικῆς σύγκρουσης. Γιά πρώτη φορά, λοιπόν, μέ τό νέο μνημόνιο μεταξύ Τουρκίας-Λιβύης δημιουργοῦνται οἱ προϋποθέσεις μιᾶς σύγκρουσης στίς κοινές περιοχές τῶν δύο συμφωνιῶν, ὅπως ἐπίσης καί ἡ ἀμφισβήτηση τῆς διεκδικούμενης ἑλληνικῆς ὑφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ. Γιατί ἄν τό νέο μνημόνιο τεθεῖ σέ ἐφαρμογή, μπορεῖ νά ἀφορᾶ περιοχές πού εἴτε συμπίπτουν μέ τήν ἑλληνοαιγυπτιακή συμφωνία εἴτε βρίσκονται στίς ὑπό ἑλληνική διεκδίκηση περιοχές. Πρᾶγμα πού σημαίνει αὔξηση τῶν ἐντάσεων ἀνάμεσα στήν Ἑλλάδα καί τήν Τουρκία».
Σημειώνουμε ὅτι ὁμιλεῖ γιά ὑφαλοκρηπῖδα/ΑΟΖ σάν νά πρόκειται γιά τό ἴδιο πρᾶγμα. Ὅμως ἡ ὑφαλοκρηπῖδα ὑφίσταται ἀφ’ ἑαυτῆς, χωρίς δηλαδή νά ἀπαιτεῖται κήρυξίς της ὅπως συμβαίνει μέ τήν ΑΟΖ. Ὅταν λοιπόν ὁμιλεῖ γιά «διεκδικούμενη ὑφαλοκρηπῖδα/ΑΟΖ» παραγνωρίζει αὐτήν τήν πραγματικότητα. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ Ἑλλάς (γιά λόγους ἀκατανοήτους) δέν ἔχει κηρύξει ΑΟΖ. Αὐτό ὅμως δέν αἴρει τό δικαίωμά της στήν ὑφαλοκρηπῖδα, πού εἶναι καί ἡ πλέον σημαντική ὅσον ἀφορᾶ στίς ὑποθαλλάσιες ἔρευνες. Γιά νά τό ἐκλαϊκεύσουμε, ἡ ΑΟΖ συνιστᾶ μέν κυριαρχικό δικαίωμα, ἀλλά ἐπί τῆς οὐσίας καθιερώνει δικαίωμα ἐκμεταλλεύσεως γιά τό πλαγκτόν καί γιά τά ψάρια. Ὁ ὑπό τόν βυθόν πλοῦτος ἐμπίπτει στήν ὑφαλοκρηπῖδα. Τό θέμα λοιπόν δέν εἶναι ἐάν οἱ Τοῦρκοι θά πᾶνε νά κάνουν ἔρευνες σέ περιοχές πού μπορεῖ «νά συμπίπτουν μέ τήν ἑλληνοαιγυπτιακή συμφωνία.» Οἱ ὑπόλοιπες περιοχές δέν εἶναι ὑπό «ἑλληνική διεκδίκηση.» Εἶναι περιοχές ἐπί τῆς ἑλληνικῆς ὑφαλοκρηπῖδος.
Μ.Η.Τ. 232122