Ἰδού πῶς ὁμιλοῦν οἱ Οἰκουμενικοί Πατριάρχες στούς Τούρκους, Ἀρχιεπίσκοπε Ἀμερικῆς

Βαρθολομαῖος: Ἡ ἑλληνική μειονότης ὑπέστη διωγμούς – Κατεπατήθη ἡ περιουσία της, νά τῆς ἀποδοθεῖ! Οἱ δελφίνοι βλέπουν μόνο τήν δόξα τοῦ ἀξιώματος, ὄχι τούς «ἀλάλητους στεναγμούς»

ΤΑ ὅσα θλιβερά συνέβησαν στήν Νέα Ὑόρκη, μᾶς ὑπομιμνήσκουν τό γεγονός τό θλιβερό, ὅτι ἡ ἱστορική ἑλληνοχριστιανική πρωτεύουσα παραμένει ὑπό κατοχήν. Οἱ ἱεράρχες τῆς κεφαλῆς τῆς Ὀρθοδοξίας καθημερινῶς ἐκβάλλουν τούς «ἀλαλήτους στεναγμούς» κατά τήν ἔκφραση τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Ὑπάρχουν πύλες τοῦ Πατριαρχείου στό Φανάρι πού ἔκλεισαν ὁριστικῶς ὅταν κάτω ἀπό τούς θόλους τους βρῆκαν μαρτυρικό θάνατο οἱ λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου. Γιά νά θυμᾶται ὅποιος περνάει δίπλα ἀπό αὐτές, ὅτι ὁ θρόνος τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔχει τόν Σταυρό τοῦ μαρτυρίου, τόν ὁποῖο αἴρει ὁ ἑκάστοτε Οἰκουμενικός Πατριάρχης. Ἕνα βάρος πού μόνον ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης γνωρίζει καί πού πρέπει νά τό ὑποπτεύονται ἐκεῖνοι πού βλέπουν ὅτι οἱ ἐξελίξεις μπορεῖ νά ὁδηγήσουν μιά μέρα τά βήματά τους νά κρατήσουν σύμβολα πού κάποτε φεγγοβολοῦσαν σέ μία κραταιά αὐτοκρατορία.

Εἶναι ἰδιαίτερα βαρύ τό ἔργο τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος πρέπει νά πηδαλιουχεῖ ἐπιδέξια τό πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας ἐκπληρώνοντας τούς σκοπούς τῆς οἰκουμενικῆς ἀποστολῆς του, χωρίς νά παραμελεῖ τήν ἀσφάλεια τοῦ ποιμνίου του, τό ὁποῖο παραμένει σέ ὁμηρεία ὑπό τόν τουρκικό ζυγό. Τά τοποθετεῖ ὅλα αὐτά στήν προσήκουσα θέση ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, σέ ὁμιλία του ἐπί τῇ συμπληρώσει 30 ἐτῶν στήν κεφαλή τῆς Ὀρθοδοξίας: «Δέν εἶναι εὔκολο τό ἔργον, ὑπάρχουν πολλές δυσκολίες, πολλές προκλήσεις, πολύ ἀλάλητοι στεναγμοί. Ὁ κόσμος βλέπει τή δόξα τοῦ πατριαρχικοῦ ἀξιώματος, ἴσως καί οἱ ἀδελφοί ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι θά ἤθελαν νά μέ διαδεχθοῦν, βλέπουν κυρίως αὐτήν τήν ὄψη τοῦ πράγματος, τήν δόξα, τήν τιμή, τό νά εἶσαι Οἰκουμενικός Πατριάρχης δέν εἶναι μικρό πρᾶγμα, ἀλλά ὑπάρχουν ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἡ ἄλλη ὄψις τοῦ νομίσματος εἶναι οἱ εὐθύνες, οἱ ἀγωνίες, τό ἄγχος, πῶς θά μπορέσει κανείς νά ἀνταποκριθεῖ στίς ἀμέτρητες ὑποχρεώσεις αὐτοῦ τοῦ μεγίστου γιά τήν Ὀρθοδοξία ἀξιώματος». Αὐτές οἱ «ἀμέτρητες ὑποχρεώσεις» εἶναι ἀδιανόητο νά ἐξαντλοῦνται σέ χειρονομίες ἁβρότητος πρός τό τουρκικό καθεστώς, πρός τούς δυνάστες τοῦ ἑλληνισμοῦ, ὅπως ἔκανε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς. Ἡ διπλωματία ἔχει πολλούς τρόπους εὐσχήμων ὑπεκφυγῶν. Καί τούς τρόπους αὐτούς τούς διεμόρφωσαν ἐξαιρετικοί ἱεράρχες πολύ πρίν οἱ διπλωμάτες τούς διδαχθοῦν.

Ἀξίζει ὅμως νά παραθέσουμε καί τήν συνέχεια τοῦ ἀπολογισμοῦ τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, γιατί ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα τοῦ πῶς πρέπει νά ὁμιλεῖ ἕνας Ἱεράρχης τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος κατά τήν ἔκφραση τοῦ ἰδίου «φυλάει τίς Θερμοπύλες τοῦ γένους» στήν Κωνσταντινούπολη: «Ἀσφαλῶς, ὑπάρχουν πολλά νά γίνουν, δέν μπορῶ οὔτε ἐγώ οὔτε κανείς ἄλλος νά ἰσχυριστοῦμε ὅτι ὅλα ἔγιναν τέλεια καί ὅσα ἔπρεπε νά γίνουν ἔγιναν σέ αὐτά τά 30 χρόνια, αὐτό θά εἶναι βλασφημία νά τό πεῖ κανείς καί θά εἶναι ἀνόητος, ὑπερβολή. Φυσικά ἡ Χάλκη εἶναι ἐκ τῶν πρώτων, πού δέν ἔγιναν καί ἐπιδιώκουμε πάντοτε νά γίνουν. Εἶναι ἡ ἐπιστροφή καταπατημένων περιουσίων τῆς ὁμογενείας –ἔχουμε γιά πολλές περιπτώσεις δίκες πού συνεχίζονται αὐτή τή στιγμή–, ἡ ἐπιστροφή τῶν κατειλημμένων ἀπό τόν ἐξωμότη Παπα-Ἐφτίμ ναῶν μας τῆς κοινότητος τοῦ Γαλατᾶ –ἔχουμε προσφύγει στή δικαιοσύνη καί δυστυχῶς καθυστερεῖ ἡ ἔκδοσις τῆς σχετικῆς ἀποφάσεως ἀπό τό Ἀνώτερο Δικαστήριο τῆς Ἀγκύρας. Διότι πρωτοβαθμίως χάσαμε τή δίκη –καί πολλά ἄλλα. Ἤ –ἕνα μεγάλο πρόβλημα, γιά ἐμᾶς, στήν Κωνσταντινούπολη, εἶναι ἡ συρρίκνωσις τῆς ὁμογενείας. Μείναμε λίγοι, προσπαθοῦμε μέ τά νύχια καί μέ τά δόντια κατά τό δή λεγόμενον νά κρατήσουμε ὅσα παρελάβομεν ἀπό τούς προγόνους μας. Τήν διατήρηση τῆς κοινοτικῆς περιουσίας, τήν ἀξιοποίηση τῆς περιουσίας. Δυστυχῶς ἡ κυβέρνησις τῆς Ἀγκύρας, νά διεξαγάγουμε ἐκλογές γιά τήν ἀνανέωση τῶν ἐφοριῶν καί τῶν ἐπιτροπῶν τῶν ἐκκλησιῶν μας καί τῶν εὐαγῶν ἱδρυμάτων, ὄχι μόνο σέ ἐμᾶς ἀλλά καί στίς ἄλλες μειονότητες κατά τρόπον ἄδικον, αὐθαίρετον, παράλογον, δέν μᾶς λένε γιατί, γιατί 8 χρόνια τώρα, δέν μᾶς ἐπιτρέπουν νά κάνουμε ἐκλογές. Ἀλλά καί ὅταν θά ἐπιτραποῦν οἱ ἐκλογές οἱ ὁμογενεῖς πού θά μποροῦσαν νά ἀναλάβουν τή διοίκηση τῶν ἐκκλησιῶν καί τῶν ἱδρυμάτων μας εἶναι ὀλιγάριθμοι. Δυστυχῶς ὑφιστάμεθα ὅλες τίς συνέπειες τῶν διωγμῶν –γιατί νά μήν τό πῶ– τῶν ἀδικιῶν –ἐπί τό ἐπιεικέστερο– πού ἔγιναν εἰς βάρος τῆς ὁμογενείας καί ὁδήγησαν εἰς τήν φυγήν, εἰς τήν ἀναχώρηση τῶν ὁμογενῶν. Ἄλλοτε ἦταν τά Σεπτεμβριανά γεγονότα τοῦ ’55, ἦταν τό ’64 οἱ ἀπελάσεις τῶν Ἑλλήνων ὑπηκόων, οἱ γενικότερες συνθῆκες πού δέν ἐμπνέουν τό αἴσθημα τῆς ἀσφαλείας εἰς τούς ὁμογενεῖς –ἰδιαιτέρως σέ αὐτούς πού ἔχουν παιδιά, κορίτσια, καί ἔφυγαν καί γι’ αὐτό εἴμεθα σήμερα οἱ ὀλίγοι πού φυλάγουμε τίς Θερμοπύλες τοῦ γένους καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν Κωνσταντινούπολη».

Ἀπ’ ἐναντίας, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς, ὁ ὁποῖος μέ μεγάλη καθυστέρηση ἦλθε νά ἀπολογηθεῖ γιά τό ἀτόπημά του, ἔδειξε ἕνας ὕφος καί ἕνα ἦθος πού ἀπάδει ἀνωτάτου ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργοῦ. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι δέν ἐτόλμησε νά κατονομάσει τήν τουρκική εἰσβολή στήν Κύπρο τήν ὁποία ἐχαρακτήρισε «ἔξαρση τοῦ Κυπριακοῦ»! Συγκεκριμένως εἶπε: «Ὡς Ἕλληνας τῆς Κωνσταντινούπολης ἔχω βιώσει ἐγώ καί ἡ οἰκογένειά μου τίς φοβερές συνέπειες τοῦ ξερριζωμοῦ ἀπό τίς πατρογονικές μας ἑστίες, ὅπως πλῆθος συμπατριωτῶν μου, ἀλλά καί τῶν Ἰμβρίων καί τῶν Τενεδίων, λόγω μιᾶς ἀκόμα ἔξαρσης τοῦ κυπριακοῦ ζητήματος τή δεκαετία τοῦ ’70». Συνέχισε δέ: «Λυπᾶμαι εἰλικρινά γιά τήν ὀδύνη πού ἄθελά μου προκάλεσα σέ Κύπριους καί Ἑλληνοαμερικανούς ἀδελφούς μου, ἰδιαίτερα στό ἀγαπημένο μου ποίμνιο». Καί ὅμως μετά τήν «ἀπολογητική», ὑποτίθεται, δήλωσή του ὁ κ. Ἐλπιδοφόρος προεκάλεσε πολύ μεγαλύτερη ὀδύνη στούς Κυπρίους καί σέ ὁλόκληρο τόν ἑλληνισμό. Οἱ διατυπώσεις αὐτές δείχνουν ὅτι ἀκόμη δέν ἔχει συναισθανθεῖ τό μέγεθος τοῦ ὀλισθήματος στό ὁποῖο ὑπέπεσε. Δέν προεκάλεσε ἁπλῶς «ὀδύνη». Προεκάλεσε ἀπογοήτευση, διότι τό ποίμνιό του εἶχε προσδοκίες ἀπό τόν ἴδιο. Καί τίς εἶδε νά διαψεύδονται…