Καραμανλῆς πρός Μητσοτάκη: Οἱ διαγραφές βλάπτουν τήν ἐθνική ἑνότητα

«Οὔτε μέ ἀφορᾶ οὔτε μέ ἐνδιαφέρει ἡ Προεδρία τῆς Δημοκρατίας» διαμηνύει στό Μαξίμου ἀπό τήν Πάτρα ὁ πρώην Πρωθυπουργός – Ἡ Τουρκία καί οἱ προστάτες της νά ξεχάσουν τήν ἀποστρατιωτικοποίηση καί τήν ἀμφισβήτηση κυριαρχικῶν δικαιωμάτων μας – «Ἡ Δύση θά χρεωθεῖ ἧττα ἱστορικῶν διαστάσεων, ἄν ἐμμένει στήν κλιμάκωση στήν Οὐκρανία» – «Πῦρ ὁμαδόν» κατά Γερμανίας γιά μετανάστες, μνημόνια, ἀποζημιώσεις – Ἀγανάκτησις καί θυμός στήν κοινωνία

ΚΑΤΑ τόν πλέον σαφῆ τρόπο ξεκαθάρισε ὅτι δέν ἔχει βλέψεις στήν Προεδρία τῆς Δημοκρατίας ὁ πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλῆς. Μιλῶντας χθές στήν Πάτρα, κατά τήν παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ Γιώργου Χαρβαλιᾶ «Γιαβόλ», ἀνεφέρθη στήν πρόταση τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ νά εἶναι ὁ ἑπόμενος Πρόεδρος: «Μέ τιμᾶ ἡ σκέψη, εἰδικά μάλιστα ὅταν προέρχεται ἀπό ἕναν πρώην Πρωθυπουργό. Θέλω ὅμως νά ξεκαθαρίσω ὅτι τό θέμα οὔτε μέ ἀφορᾶ οὔτε μέ ἐνδιαφέρει».

Ἐμμέσως πλήν σαφῶς ἐπέκρινε τήν διαγραφή τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ ἀπό τήν Νέα Δημοκρατία, τονίζοντας ὅτι διαγραφές καί ἐν γένει πειθαρχικά μέτρα καθιστοῦν δυσχερέστερη τήν ἐθνική ἑνότητα. Ἐν προκειμένῳ: «Θέλω νά ἐπαναλάβω ὅτι ἡ ἄλλη γνώμη, ἡ διαφορετική ἀνάγνωση, ἀκόμα καί ἡ ἔντονη κριτική, δέν πρέπει νά δαιμονοποιοῦνται. Καί πάντως δέν ἀντιμετωπίζονται μέ πειθαρχικά μέτρα, καθιστῶντας μάλιστα δυσχερέστερη τήν ἀπαραίτητη ἐθνική ὁμοψυχία γιά τήν στήριξη τῆς ἐθνικῆς γραμμῆς».

Σταθερός ὅπως πάντα στά ἐθνικά θέματα ὑπεγράμμισε ὅτι ἡ Τουρκία καί ὅσοι τήν ἐνθαρρύνουν πρέπει νά «ξεχάσουν» τίς βλέψεις τους γιά ἀποστρατιωτικοποίηση τῶν νησιῶν τοῦ Αἰγαίου καί γιά ὑποχωρήσεις τῆς Ἑλλάδος στά κυριαρχικά δικαιώματά της: «Εἶναι σέ αὐτόν τόν πολύ δύσκολο καί ἀπρόβλεπτο κόσμο πού ἡ χώρα μας πρέπει νά δώσει τίς μάχες της καί νά διεκδικήσει τά δίκαιά της. Νά συμβάλλει στήν ἀφύπνιση τῆς Εὐρώπης, γιά νά ἀναλάβει ἐπί τέλους τίς εὐθῦνες της. Νά πρωταγωνιστήσει στήν σταθεροποίηση καί τήν προοπτική ὁμαλότητας στά Βαλκάνια. Μέ αὐστηρά μηνύματα πρός ἀπροκάλυπτους ἤ καί ὑποκρυπτόμενους μεγαλοϊδεατισμούς. Νά ἀντιμετωπίσει ἀποτελεσματικά τήν ἐπιθετικότητα καί τόν ἀναθεωρητισμό τῆς Τουρκίας.

»Μέ ξεκάθαρες θέσεις γιά τήν μία καί μόνη διαφορά πού ἔχουμε μέ τήν Τουρκία, τήν ὁριοθέτηση δηλαδή τῆς ΑΟΖ καί τῆς ὑφαλοκρηπίδας. Τά θέματα πού ἐκ τοῦ πονηροῦ καί αὐθαίρετα ἐπιχειρεῖ ἡ Τουρκία νά βάλει στήν ἡμερησία διάταξη εἶναι ἀνυπόστατα. Εἴτε πρόκειται γιά ἐθνική κυριαρχία, εἴτε γιά κυριαρχικά δικαιώματα στερεά θεμελιωμένα στό Διεθνές Δίκαιο, εἴτε γιά τήν ἀποστρατιωτικοποίηση τῶν νήσων. Αὐτά ἄς τά ξεχάσουν καί ἡ Τουρκία ἀλλά καί ὅσοι διεθνεῖς παράγοντες τά ἐνθαρρύνουν ἤ τά ἀνέχονται. Νά συνεχίσει ἡ Ἑλλάδα νά στηρίζει τήν πολύπαθη Κύπρο, ἐπί μισό αἰῶνα θῦμα παράνομης εἰσβολῆς καί κατοχῆς, στόν ἀγῶνα γιά μιά δίκαιη καί βιώσιμη λύση, στόν ἀγῶνα γιά τήν ἐπιβίωση τοῦ Κυπριακοῦ ἑλληνισμοῦ.

»Ἡ ἰδιαίτερα ἀπαιτητική αὐτή ἀτζέντα ἐπιβάλλει ἰσχυρές ἔνοπλες δυνάμεις, ἀξιόπιστη ἀποτρεπτική ἱκανότητα, ἐνεργό πολυδιάστατη ἐξωτερική πολιτική, καθαρά μηνύματα πρός ὅλους, πάνω ἀπό ὅλα ἐθνική ἑνότητα καί συνεννόηση».

Ἐπέκρινε ἐξ ἄλλου τήν στάση δυτικῶν κύκλων ὡς πρός τό Οὐκρανικό: «Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά ὑπογραμμιστεῖ καί ἕνα ἀλγεινό φαινόμενο πού παρατηρήθηκε στά χρόνια αὐτοῦ τοῦ πολέμου. Οἱ ὅποιες ἐπιφυλάξεις, ἡ ἄλλη ἄποψη γιά τούς χειρισμούς τῆς Δύσης, ἀντιμετωπίστηκαν ἀπό διάφορες δυτικές ἐλίτ μέ μιά ἐνορχηστρωμένη ἐπίθεση ἰσοπεδωτικῆς ἀπαξίωσης καί συκοφάντησης, στά ὅρια τῆς νοσηρότητας. Γιά ὅσους ἐπί δεκαετίες ἀγωνιστήκαμε γιά τήν πολιτική, ποιοτική καί ἠθική ὑπεροχή τῶν ἰδεῶν τῆς Δύσης, τό φαινόμενο αὐτό μόνο ὀδύνη καί ἀπαισιοδοξία γιά τό μέλλον γεννᾶ».

Γιά δέ τήν οὐσία τῆς συνεχιζομένης συγκρούσεως ἐτόνισε: «Παρ’ ὅλα αὐτά βλέπουμε καί ἐδῶ κάποιους νά ἐπιμένουν στήν περαιτέρω κλιμάκωση τῆς σύγκρουσης, χωρίς νά συνειδητοποιοῦν ὅτι τά πράγματα ἀργότερα πιθανότατα νά εἶναι πολύ χειρότερα καί γιά τήν Οὐκρανία, καί γιά τήν εἰρήνη ἀλλά καί γιά τήν Δύση πού κινδυνεύει πλέον νά χρεωθεῖ μιά πολιτική ἧττα μεγάλων διαστάσεων».

Γιά τήν Γερμανία, τέλος, καί τήν στάση της στά εὐρωπαϊκά πράγματα ὑπεγράμμισε: «Εἶναι κοινός τόπος ὅτι ἡ μεταπολεμική Γερμανία ἔπαιξε ἕναν ἰδιαίτερο ρόλο στή διαμόρφωση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Εἶναι, ἐξ ἄλλου, γνωστό ὅτι, μαζί μέ τή Γαλλία, τῆς ἀποδίδεται συχνά ὁ τίτλος τῆς “ἀτμομηχανῆς” τῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνοποίησης. Ὅμως οἱ προσανατολισμοί τῆς γερμανικῆς πολιτικῆς καί, θά πῶ ἀκόμα, οἱ ἀγκυλώσεις καί ἐμμονές της ἀπομάκρυναν τήν εὐρωπαϊκή ἑνοποίηση ἀπό τό ὅραμα τῶν πατέρων της. Ἡ Γερμανία ἔκανε τήν οἰκονομία τό ὄχημα τῆς μεγάλης ἐπιρροῆς της στά εὐρωπαϊκά πράγματα καί συχνά τῆς ἡγεμονίας της σέ αὐτά. Καί ἔρριξε τό βάρος της στόν οἰκονομικό ἄξονα, ἀλλά μέ τούς δικούς της ὅρους. Ἡ ἐπιρροή αὐτή τῆς Γερμανίας πολλές φορές ξεστράτισε τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἀπό τό πραγματικό νόημά της, μέ ἀποτέλεσμα νά κλονιστεῖ καί ἡ πίστη τῶν Εὐρωπαίων πολιτῶν στό εὐρωπαϊκό ὅραμα. Ἕνα ὅραμα πού ὡς πρωταρχικά συστατικά στοιχεῖα του ἔχει τήν ἀλληλεγγύη, τήν συνοχή καί τήν κοινή εὐημερία».

Τονίζοντας ὅτι δέν τίθεται θέμα παραγραφῆς τῶν ἀπαιτήσεων γιά πολεμικές ἀποζημιώσεις καί τό κατοχικό δάνειο, ἀνέδειξε τήν ὀργή τῶν κοινωνιῶν γιά τήν ἐν γένει στάση τῆς Γερμανίας: «Ἡ πολιτική τῶν Μνημονίων ἦταν ἐξόχως ἀποκαλυπτική. Ἀφοῦ καί σέ ἐπίπεδο ἀποτελεσματικότητας ἀπέτυχε, ἐνῷ καί στήν σύλληψή της εἶχε κατά βάση τήν ἔννοια τῆς τιμωρίας καί τοῦ παραδειγματισμοῦ. Κυρίως ὅμως διότι ἔδειξε ὅτι, ἀντιμέτωπη μέ μιά μεγάλη πρόκληση, ἡ ἡγεσία τῆς Εὐρώπης διάλεξε τήν κοντόφθαλμη καί μίζερη προσέγγιση. Δέν ἐπιτεύχθηκε ἡ πραγματική σύγκλιση μεταξύ τῶν κρατῶν μελῶν καί ἡ κοινή οἰκονομική πορεία, ἀλλά συγκεκριμένα κράτη λειτούργησαν συχνά μεμονωμένα μέ ἀποκλειστικό γνώμονα τό ἴδιον συμφέρον».

Καί γιά τό μέγα ζήτημα τῆς μεταναστεύσεως ἐτόνισε ὅτι ἡ προστασία τῶν εὐρωπαϊκῶν συνόρων παραμένει προσχηματική. Ἐν προκειμένῳ εἶπε: «Μεγάλους κλυδωνισμούς στό εὐρωπαϊκό οἰκοδόμημα προκαλεῖ καί τό πρόβλημα τῆς παράνομης μετανάστευσης. Ἕνα πρόβλημα μέ μεγάλο ἀντίκτυπο στήν κοινωνική συνοχή, τήν πολιτική σταθερότητα, τήν ἴδια τήν ταυτότητα τῆς Εὐρώπης. Ἡ φυσιογνωμία τῶν εὐρωπαϊκῶν πόλεων ἔχει πλέον μεταβληθεῖ δραματικά. Τό ζήτημα τῆς ἀδυναμίας ἐνσωμάτωσης τόσο μεγάλων καί ἑτερόκλητων πληθυσμῶν, καί ἐν πολλοῖς ξένων πρός τήν εὐρωπαϊκή κουλτούρα, ἐμφανίζει πλέον ὁλοένα καί περισσότερο τίς διαστάσεις του. Ἡ ἀνασφάλεια καί ἡ ἀνησυχία τῶν Εὐρωπαίων πολιτῶν ἀντικατοπτρίζεται στίς πολιτικές τους ἀναζητήσεις. Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἄργησε πολύ νά δώσει τήν ἀπαιτούμενη ἔμφαση στήν προστασία τῶν κοινῶν εὐρωπαϊκῶν συνόρων πού ἀκόμα καί σήμερα παραμένει σέ μεγάλο βαθμό προσχηματική».