Κάθαρση γιά τίς ὑποκλοπές, γιά νά μήν μείνουν σκιές

Νά ἀποκαλυφθεῖ ποιοί καί μέ ποιά δικαιολογία ἔδωσαν ἐντολή γιά τήν παρακολούθηση τοῦ Νίκου Ἀνδρουλάκη – Τό ἀπόρρητο νά ὑποταχθεῖ στό δημόσιο συμφέρον – Καί θετικές ἀναφορές σέ Ἀβέρωφ, Ἀλευρᾶ, Πεπονῆ καί Ἠλία Ἠλιοῦ

Σημαντικές ἐπισημάνσεις, πού ἀφοροῦν στόν δημόσιο βίο καί στά τρέχοντα προβλήματα πού ταλανίζουν τήν κεντρική πολιτική σκηνή, ἔκανε ὁ πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλῆς σέ ἐκδήλωση μνήμης γιά τόν Ἰωάννη Κεφαλογιάννη χθές στά Ἀνώγεια τῆς Κρήτης. Ἐζήτησε «ἄπλετο φῶς» καί διαφάνεια, ξεκινῶντας μέ ἀναφορά στήν ἀσυμβίβαστη προσήλωση τοῦ πρό δεκαετίας ἐκλιπόντος στά θέματα διαφάνειας. Ἐτόνισε συγκεκριμένως:

«Διαύγεια καί διαφάνεια εἶναι, ἄλλωστε, θεμελιώδη ζητούμενα γιά σύννομο καί ὁμαλό δημόσιο βίο. Ἀκόμη περισσότερο ὅταν προκύπτουν ζητήματα, ὅπως αὐτό τῆς παρακολούθησης τηλεφώνου πολιτικοῦ ἀρχηγοῦ, δημοσιογράφου ἤ κάθε πολίτη. Σέ τέτοιου εἴδους καταστάσεις, ἡ κάθαρση ἐπέρχεται μόνον ἐφ΄ ὅσον ἀποσαφηνιστοῦν πλήρως. Τό θέμα εἶναι τόσο βαρύ καί σοβαρό, πού δέν ἐπιτρέπεται οὔτε ἀντέχεται νά μείνουν σκιές ἰοβόλες γιά τήν δημοκρατική ὁμαλότητα. Φῶς λοιπόν! Ἄπλετο φῶς! Τό νά προκλήθηκαν τά γεγονότα αὐτά ἀπό κυβερνητική πρωτοβουλία, εἶναι ἐκτός ἀπό ἀντιδημοκρατικό καί παράνομο, τόσο πέρα ἀπό κάθε ὅριο νοσηρῆς φαντασίας καί πολιτικῆς ἀνοησίας, πού εἶναι ἀδιανόητο. Παραμένει, ὅμως, ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη νά ξεκαθαριστεῖ ποιοί καί μέ ποιά δικαιολογία ζήτησαν κάτι τέτοιο καί ποιοί καί πῶς τό ἐνέκριναν. Ἡ ἐπίκληση τοῦ ἀπορρήτου σέ τέτοιες περιπτώσεις ὑποτάσσεται στήν ἀνάγκη κάθαρσης τοῦ δημόσιου βίου. Ὅλα στό φῶς λοιπόν καί ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ἀπαραίτητες καί μέ διακομματική συνεργασία οἱ διορθώσεις τοῦ θεσμικοῦ καθεστῶτος, πού διέπει καί τήν ἄρση τοῦ τηλεφωνικοῦ ἀπορρήτου ἀλλά καί τήν ἐν γένει λειτουργία τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν. Αὐτά τά στοιχειώδη, γιά νά ἀποτραπεῖ ἡ περαιτέρω ἀπαξίωση τῶν θεσμῶν».

Μίλησε ἀκόμη γιά τήν προηγούμενη γενιά πολιτικῶν, «πού διακρίνονταν γιά τήν εὐπρέπεια, τήν ἐντιμότητα, τήν ἀγάπη τους γιά τή χώρα καί τόν λαό, τήν αἴσθηση τοῦ καθήκοντος καί τῆς ἀποστολῆς τους». Καί δέν περιορίσθηκε νά ἀναφέρει τόν Κωνσταντῖνο Παπακωνσταντίνου, τόν Εὐάγγελο Ἀβέρωφ καί τόν Παναγῆ Παπαληγούρα, ἀλλά ὁμίλησε καί γιά πολιτικούς ἀπό τό ΠΑΣΟΚ καί τήν Ἀριστερά, ὅπως ὁ Γιάννης Ἀλευρᾶς, ὁ Ἀναστάσιος Πεπονῆς καί ὁ Ἠλίας Ἠλιοῦ. Καί ἐξῆρε τήν ἄμεση προσωπική καί ἀδιαμεσολάβητη σχέση πού εἶχαν μέ τούς πολῖτες οἱ πολιτικοί τῆς ἐποχῆς τοῦ Γιάννη Κεφαλογιάννη, «ἀποδεικνύοντας ὅτι αὐτή ἡ ἀμεσότητα, τό δέσιμο μέ τούς ἀνθρώπους σέ προσωπικό ἐπίπεδο, εἶναι τό ἰσχυρότερο καί σταθερότερο πολιτικό κεφάλαιο, πού μπορεῖ νά κερδίσει μέ τή συμπεριφορά του ἕνα δημόσιο πρόσωπο».

Μίλησε, ἀκόμη, ὁ Κώστας Καραμανλῆς γιά τήν ἀκεραιότητα πού πρέπει νά διακρίνει τούς πολιτικούς, ὑπενθυμίζοντας τήν φράση τοῦ Οὐΐνστον Τσῶρτσιλ: «Μέ ἀκεραιότητα, τίποτα ἄλλο δέν μετράει. Χωρίς ἀκεραιότητα, τίποτα ἄλλο δέν μετράει». Ὑπεγράμμισε, μάλιστα, ὅτι τό ἀπόφθεγμα αὐτό «συμπυκνώνει μέσα σέ λίγες λέξεις μία μεγάλη ἀλήθεια: ὅτι τό θεμελιῶδες χαρακτηριστικό τῆς προσωπικότητας καί τῆς διαδρομῆς κάθε ἀνθρώπου ἔχει νά κάνει μέ τό ἄν εἶναι καθαρή ἡ ματιά καί τά κίνητρά του, μέ τό ἄν συναλλάσσεται μέ τούς ἄλλους μέ εἰλικρίνεια, μέ τό ἄν ἡ συμπεριφορά του εἶναι διαυγής καί τά αἰσθήματά του ἀνυστερόβουλα. Ἄν τά ἔχει αὐτά, ἔχει ἤδη τό μεῖζον. Ἄν δέν τά ἔχει, τίποτα δέν μπορεῖ νά ἀναπληρώσει τήν ἔλλειψη. Ἄν τά ἔχει, θά διαπρέψει καί θά ἀφήσει θετικό ἀποτύπωμα. Ἄν ὄχι, θά βλάψει καί τούς γύρω του καί τήν κοινωνία γενικότερα».

Ἀναφερόμενος ἐν συνεχείᾳ στό ἔργο τοῦ Ἰωάννη Κεφαλογιάννη, παρέθεσε τήν καίρια συμβολή του στόν σχεδιασμό καί τήν λειτουργία τοῦ ΕΚΑΒ καί τήν καταστροφή τῶν φακέλλων κοινωνικῶν φρονημάτων, πού ἀπεφάσισε ὡς ὑπουργός Δημοσίας Τάξεως τό 1989, προβαίνοντας σέ ἕνα βῆμα «οὐσιαστικό καί συμβολικό γιά τήν ὑπέρβαση τῶν διαχωριστικῶν γραμμῶν καί τήν ἐθνική συμφιλίωση».

Ἐξαίροντας, ἐξ ἄλλου, τό ὅτι ὁ Ἰωάννης Κεφαλογιάννης ἦταν ἀσυμβίβαστος σέ θέματα ἀρχῶν, ὑπενθύμισε ὅτι μέ τήν ἀπ’ εὐθείας ἀνάθεση τῶν ψηφιακῶν παροχῶν τοῦ ΟΤΕ, παραιτήθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη ἀπό τήν ὑπουργική του ἰδιότητα».

Καί πάλι ἀνεφέρθη στόν Οὐΐνστον Τσῶρτσιλ, ὁμίλησε γιά τήν ἀσυμβίβαστη φύση τοῦ ἐκλιπόντος, δίδοντας καί τό πλαίσιο πού πρέπει νά διέπει τήν σκέψη κάθε πολιτικοῦ καί κάθε ἀνθρώπου: «Ἡ φύση του αὐτή τόν ὁδηγοῦσε ὄχι σπάνια σέ συγκρούσεις, σέ ἀντιπαραθέσεις, σέ διαφωνίες καί ἔντονους διαλόγους. Πάντα μέ εὐπρέπεια, ἀλλά μέ πάθος καί πίστη. Εἶναι ὅμως κι αὐτό δεῖγμα ἀνθρώπου καθαροῦ καί ἔντιμου, μέ ξεκάθαρες ἰδέες καί προσήλωση στά ἰδανικά του. Ἐπικαλοῦμαι καί πάλι τόν Churchill: «Ἔχεις ἐχθρούς; Καλῶς. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὕψωσες τό ἀνάστημά σου γιά κάτι, τοὐλάχιστον κάποτε στή ζωή σου».