Οἱ δύο Ἀμερικανοί Πρόεδροι πού ἀναγέννησαν τήν Δύση οἰκονομικῶς καί γεωπολιτικῶς ἦταν Ρεπουμπλικανοί
ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ὧρες ἡ Ἀμερική θά ἔχει τόν νέο της Πρόεδρο. Τόν Ντόναλντ Τράμπ ἤ τήν Κάμαλα Χάρρις. Στήν πραγματικότητα, ὅμως, πρόκειται γιά κάτι πολύ περισσότερο ἀπό τά πρόσωπα. Πρόκειται γιά τίς ἀντιλήψεις ἑνός ὁλόκληρου οἰκονομικοῦ συστήματος, τοῦ καπιταλισμοῦ τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς, τό ὁποῖο ἐπεβλήθη πλήρως στόν πλανήτη μας μετά τήν πτώση τῆς δικτατορίας τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ τό 1989.
- Τοῦ Μανώλη Κοττάκη
Ἐπεβλήθη οἰκονομικῶς μέ τήν υἱοθέτηση τοῦ μοντέλου καί στίς τέως ἀνατολικές χῶρες ἀλλά καί στήν Κίνα, ἐπεβλήθη πολιτισμικῶς μέσῳ τῶν περίφημων μέσων κοινωνικῆς δικτυώσεως τά ὁποῖα ἄνοιξαν τά «παράθυρα» στίς αὐταρχικές χῶρες τοῦ κόσμου καί ἔδωσαν τήν δυνατότητα στίς κοινωνίες τους νά δοῦν πῶς ζοῦν οἱ προηγμένες χῶρες τῆς Δύσεως, ἐπεβλήθη καί πολιτικῶς μέ τήν ἀνάδειξη μίας σειρᾶς προβλέψιμων ἡγεσιῶν καί κομμάτων στήν Εὐρώπη καί ἀλλοῦ, μέ μεθόδους ὅμως πού ἀπέχουν πάρα πολύ ἀπό τήν Δημοκρατία.
Ἡ Ἀμερική, αὐτά τά χρόνια, κοίταξε τόν ἑαυτό της, ἀλλά δέν κοίταξε τόν κόσμο. Καί ἄς ἀνεμείχθη παντοῦ. Ὅπου τά πράγματα δέν ἐξελίχθηκαν ὅπως τά σχεδίασε ἡ ἐλίτ της, ἀγνοῶντας κουλτοῦρες, λαούς καί τοπικές πραγματικότητες, ἔφυγε ἆρον ἆρον σάν κυνηγημένη.
Ὅπως στήν Μέση Ἀνατολή καί στήν Ἀφρική, ἀφοῦ προεκάλεσε πρῶτα τήν ἀποτυχημένη ἀραβική ἄνοιξη ἡ ὁποία εἶχε ὡς συνέπεια τήν ἄνοδο τοῦ χειμῶνα τοῦ ἰσλαμικοῦ φονταμεταλισμοῦ σέ μία σειρά ἀπό χῶρες. Ὅπως στό Ἀφγανιστάν ἤ στό Κουρδιστάν, ἀφήνοντας τίς χειρότερες ἐντυπώσεις στούς λαούς πού ἐπένδυσαν στήν ἰσχύ της γιά νά δοῦν καλύτερες μέρες. Ὅπως τώρα, στήν Οὐκρανία, ὅπου εἶναι θέμα χρόνου μετά τήν ἔκβαση τοῦ πολέμου καί τήν ἧττα νά καταστεῖ ἀντιδημοφιλής ἡ ἀμερικανική σημαία καί στίς βαλτικές χῶρες, πού εἶναι ἡ ἐμπροσθοφυλακή της.
Ὁ ἀδιέξοδος βολονταρισμός τῆς Οὐάσιγκτων, ἡ ὁποία χρησιμοποίησε λαούς καί ἡγεσίες γιά νά κάνει πόλεμο δι’ ἀντιπροσώπων, φθάνει στό τέλος του. Ἡ Ἀμερική, ὅλα αὐτά τά χρόνια, κήρυξε τόν πόλεμο ὄχι στίς χῶρες πού πραγματικά ἀπειλοῦν τήν κυριαρχία της ἀλλά σέ ἐκεῖνες πού εὐνοοῦν τήν κερδοφορία τοῦ κατεστημένου της. Ἐνῷ δέν ἀποτελοῦν οὐσιαστικές ἀπειλές γιά αὐτήν. Καί ἐνέπλεξε σέ αὐτήν τήν περιπέτειά της, ἄθελά τους, λαούς πού ἀγαποῦν τήν Δύση.
Τό οἰκονομικό μοντέλο τῆς ἐπιβιώσεως τοῦ δημοκρατικοῦ καπιταλισμοῦ στίς μέρες μας ἐβασίσθη σέ τρεῖς πυλῶνες:
1. Στήν πρόκληση πολεμικῶν ἀναμετρήσεων οἱ ὁποῖες μέ τήν διάρκειά τους χρηματοδότησαν τήν ἀσθμαίνουσα οἰκονομία τῆς Ἀμερικῆς καί ἰδιαίτερα τήν ἀμυντική βιομηχανία της. Καί δευτερευόντως χρηματοδότησαν τήν ἀγορά ἐνέργειας ὑπό τήν ἰδιότητά της τοῦ προμηθευτοῦ φυσικοῦ ἀερίου (γράφουμε δευτερευόντως, διότι οἱ ποσότητες τοῦ ἀμερικανικοῦ φυσικοῦ ἀερίου δέν ἐπαρκοῦν γιά νά ξεδιψάσει ὁ κόσμος.) Ἄν ὁ Τράμπ προεκάλεσε τήν ὀργή τοῦ κατεστημένου τῆς Οὐάσιγκτων στήν πρώτη του τετραετία, αὐτό δέν ὀφείλεται στό γεγονός, ὅτι πήγαινε μέ κώλ-γκέρλ, ἀλλά στό ὅτι δέν κήρυξε οὔτε ἕναν νέο πόλεμο καί ἀφυδάτωσε ἀπό κέρδη τήν πολεμική βιομηχανία τῆς χώρας του.
2. Στήν μεταφορά τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως πού σοβεῖ καί ὑφέρπει ἀπό τό 2008 στό ἔδαφος τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, στήν Εὐρώπη. Αὐτό συνέβη μέ τίς κρίσεις χρεοκοπίας πού συνεκλόνισαν τήν ἤπειρό μας, καί ἐμᾶς, στήν δεκαετία τοῦ 2010. Ἡ Ἀμερική ἔδιωξε τό μαῦρο σύννεφο πάνω ἀπό τόν λαό της καί τό ἐγκατέστησε πάνω ἀπό τούς λαούς τῆς Εὐρώπης. Οἱ ὁποῖοι μέ τό «δόγμα τοῦ σόκ» πού διεκινήθη ἀπό τά ἐλεγχόμενα μέσα ἐνημερώσεως καί μέ τήν συμβολή τῶν πρόθυμων πολιτικῶν ἡγεσιῶν τους, κατεδίκασαν τούς ἑαυτούς τους σέ αἰώνιες ἐνοχές.
3. Στήν ἀνάπτυξη ἑνός οἰκονομικοῦ μοντέλου, τό ὁποῖο βασίζεται στήν πολιτική ὀρθότητα καί στήν παραβίαση τῆς φύσεως. Ἡ πολιτική τῆς «συμπεριλήψεως» γιά τίς μειονότητες, τούς ΛΟΑΤΚΙ καί ἄλλους πού προώθησε ὅλα αὐτά τά χρόνια ἡ ἀτζέντα Μπλίνκεν, εἶχε ὡς ἀνομολόγητο στόχο τήν παγκόσμια τόνωση τῆς καταναλώσεως, καθώς οἱ ὁμοφυλόφιλοι, σύμφωνα μέ ἔρευνες μεγάλων οἰκονομικῶν οἴκων, εἶναι ἡ κοινωνική ὁμάδα πού καταναλώνει περισσότερο ἀπό τήν παραδοσιακή οἰκογένεια, ἰδιαίτερα σέ ταξίδια ἀναψυχῆς, δῶρα καί καλλυντικά. Ὑπολογίσθηκε ὅτι μέ βάση τόν τζίρο πού κάνουν, εἶναι ἡ τρίτη ἤ ἡ τέταρτη οἰκονομία στήν Εὐρώπη.
Ὁ κύκλος αὐτός ἔκλεισε καί στήν πατρίδα μας μέ τήν νομοθέτηση τοῦ γάμου τῶν ὁμόφυλων ζευγαριῶν καί τήν προώθηση τῆς υἱοθεσίας τέκνων ἀπό τό «παράθυρο», γεγονός πού προεκάλεσε καί προκαλεῖ τίς ἀντιδράσεις μεγάλων τμημάτων τῆς ἐκλογικῆς βάσεως τῆς Νέας Δημοκρατίας. Οἱ ἐμπνευστές του δυστυχῶς δέν σκέφτηκαν ὅτι στό μέλλον αὐτό τό συμβατικό οἰκογενειακό σχῆμα δέν θά εἶναι καί τόσο δημοφιλές στά διεθνῆ οἰκονομικά κέντρα λήψεως ἀποφάσεων τοῦ «δημοκρατικοῦ καπιταλισμοῦ», καθώς θά μειωθεῖ δραματικά ἡ ἀγοραστική δυνατότης του γιά κατανάλωση καί ἀγορές. Ἀναμείνατε τήν ἀποδόμησή του ἀπό τά ἴδια τά κέντρα.
Ὅλη αὐτή ἡ πολιτική ὑπέρ τῶν ἀδιέξοδων πολεμικῶν ἀναμετρήσεων, ὑπέρ τῆς μοχλεύσεως τῶν οἰκονομικῶν προβλημάτων τῆς καταχρεωμένης Εὐρώπης στήν ὁποία μετεφέρθη τό πρόβλημα τοῦ ἀμερικανικοῦ καπιταλισμοῦ –πού ἔπαψε νά παραγάγει καί νά καινοτομεῖ καί τυπώνει μόνο χρῆμα– ὑπέρ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος, ὑπηρετήθηκε μέ φανατισμό νεοφώτιστου ὄχι μόνον ἀπό τήν ἡγεσία τῶν δημοκρατικῶν πού τήν ἐμπνεύστηκε ἀλλά καί ἀπό τίς κυρίαρχες πολιτικές οἰκονομικές καί μηντιακές ἐλίτ τῆς εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου. Οἱ ὁποῖες προπαγάνδισαν μέ ὅλη τους τήν δύναμη τήν γραμμή τῆς Οὐάσιγκτων, ἡ ὁποία, ὅπως δείχνει αὐτήν τήν στιγμή, καταρρέει, εἰδικῶς στό μέτωπο τῆς Οὐκρανίας, ὅπου ἡ Ρωσσία κερδίζει τόν πόλεμο καί ὅπου ἡ βασική ἐπιδίωξις πού ὑπάρχει πλέον εἶναι ὄχι ἡ ἀποφυγή τῆς ἥττας τῆς Δύσεως, ἀλλά μέ ποιούς ὅρους θά καθίσει στό τραπέζι γιά τόν συμβιβασμό μέ τόν Πούτιν ὁ Ζελένσκυ.
Τήν ἴδια στιγμή, ἡ εὐρωπαϊκή ἤπειρος πού εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος τῆς Δύσεως μετά ἀπό μία δεκαετία πειραμάτων ἔχει μπεῖ στόν μεγάλο καί βασανιστικό κύκλο τῆς ὑφέσεως μέ τίς κινητήριες δυνάμεις τῆς Γερμανίας καί τῆς Γαλλίας, πού ἦταν οἱ ἀτμομηχανές τῆς ΕΕ, νά βρίσκονται στήν χειρότερη δυνατή οἰκονομική θέση.
Πράγματι, λοιπόν, ἀπό τό ἀποτέλεσμα τῶν ἀμερικανικῶν ἐκλογῶν πού θά γνωρίζουμε τίς ἑπόμενες ὧρες, κρίνεται ἡ τύχη τοῦ κόσμου. Ἀλλά μέ μία διαφορά: ἡ νέα κατάστασις πού ἔχει δημιουργηθεῖ σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο ἐπιβάλλει τήν ριζική ἀναθεώρηση τῆς πολιτικῆς τῆς ὑπερδυνάμεως, ἡ ὁποία τίς τελευταῖες δεκαετίες δείχνει νά ἐργάζεται γιά νά καθυστερήσει ὅσο περισσότερο δυνατόν τήν πτώση της, ἀκόμα κι ἄν αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ κόσμος πρέπει νά «σπάσει» στά δύο γιά νά εἶναι ἡ Ἀμερική ἀρχηγός τοῦ ἡμίσεός του καί ἡ Κίνα τοῦ ἄλλου μισοῦ. Ἀκόμη κι ἄν αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ παγκοσμιοποίηση πρέπει νά σταματάει στά Οὐράλια, στό Σουέζ καί στήν Ἀσία.
Ὅποιος καί ἄν κερδίσει τίς ἐκλογές αὐτές, εἴτε εἶναι ὁ Τράμπ εἴτε ἡ Χάρρις, πρέπει νά ἀλλάξει τήν Ἀμερική. Νά ἀλλάξει τόν τρόπο πού βλέπει τόν ἑαυτό της γιά νά μήν ἀλλοιώνει τήν ἐθνική ταυτότητά της καί γιά νά μήν περιθωριοποιεῖ μεγάλα κομμάτια τῆς κοινωνίας της στήν ἐξαθλίωση. Γιά νά ἀλλάξει, ἐπίσης, τόν τρόπο πού βλέπει τόν κόσμο. Ὁ ὁποῖος κόσμος δέν εἶναι ἀναλώσιμος καί πάντως προορισμένος νά ὑπηρετεῖ κάθε λανθασμένη ἰδέα πού γεννιέται στήν Οὐάσιγκτων.
Καί, στό τέλος, νά πληρώνει αὐτός τά σπασμένα. Ἡ Ἀμερική ἔχει ἀπογοητεύσει τόν κόσμο. Ἔπαψε νά εἶναι γεωπολιτικῶς συμπεριληπτική καί ἔχει ἀποκλείσει τά ἔθνη ἀπό τήν εὐημερία. Ἔχει περιορίσει τήν ἐπιρροή της στό ἔδαφός της, στήν Εὐρώπη, στήν Μεγάλη Βρεταννία καί στήν Αὐστραλία, καί αὐτοθαυμάζεται, ἀλλά ἔχει χάσει ὅλον τόν ὑπόλοιπο κόσμο, ὁ ὁποῖος συνασπίζεται ἐναντίον της στά BRICS καί ἑτοιμάζεται νά υἱοθετήσει νέο παγκόσμιο νόμισμα.
Τό δέ κρυπτονόμισμα bitcoin οὐσιαστικά ἀποτελεῖ ἀμφισβήτηση καί παράκαμψη τοῦ ἀνήθικου τραπεζικοῦ της συστήματος, καθώς ὁ κάτοχος αὐτῆς τῆς νέας ἀξίας οὐσιαστικῶς ἀποτελεῖ τόν τραπεζίτη τοῦ ἑαυτοῦ του. Δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τά golden boys πού κερδίζουν τά μπόνους τους πάνω στίς πλάτες τῶν καταθέσεών του.
Τό διακύβευμα τῶν χθεσινῶν προεδρικῶν ἐκλογῶν εἶναι σαφές: Ὑπό τήν νέα ἡγεσία της θά συνεχίσει ἡ Ἀμερική τήν πολιτική τῆς παρακμῆς, θά κατέβει ἀπό τό βάθρο τοῦ παγκόσμιου ἡγέτη μία ὥρα ἀρχύτερα; Ἄν ἀλλάξει, ἐπουλώσει τίς πληγές τοῦ διχασμοῦ τίς ὁποῖες ἔχουν δημιουργήσει τά σκληρά μέτρα καί οἱ πολιτικές στό ἐσωτερικό της καί δεῖ τόν ὑπόλοιπο κόσμο μέ νέο μάτι, τότε ἡ Δημοκρατική Δύση, ὑπό τήν ἡγεσία της, μπορεῖ νά ἐλπίζει στήν ἀναγέννησή της.
Τό ποιός θά εἶναι ὁ νέος Πρόεδρος ἔχει μόνο μία σημασία, ποιός/ποιά θά ταυτίσει τό ὄνομά του/της μέ τήν ἀναγέννηση τῆς Δύσεως. Ὄχι ἁπλῶς μέ τήν ἀναγέννηση τῆς χώρας του. Ποιός θά ὑπηρετήσει τόν ἀναδυόμενο νέο παγκόσμιο κοινωνικό συσχετισμό δυνάμεων, ὁ ὁποῖος ἀργά ἤ γρήγορα θά ἀποτυπωθεῖ καί στήν διάταξη τοῦ πολιτικοῦ συστήματος τῆς χώρας μας. Οἱ λαοί ἀσφυκτιοῦν καί ἐξελίσσονται ἀπό κομπάρσο στόν καθοριστικό παράγοντα τῆς τελικῆς λύσεως.
Οἱ τελευταῖοι Ἀμερικανοί Πρόεδροι πού τό πέτυχαν αὐτό, ἀναγέννησαν τήν Δύση, ἦταν Ρεπουμπλικανοί καί ὀνομάζονταν Ρόναλντ Ρήγκαν μέ τήν φιλελεύθερη πολιτική του γιά τήν οἰκονομία καί Τζώρτζ Μπούς μέ τήν σώφρονα γεωπολιτική του, πού εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τήν ἐπανένωση τῆς Γερμανίας καί τήν ἠθική δέσμευση, ὅτι τό ΝΑΤΟ δέν θά ἐπεκταθεῖ ἀνατολικά γιά νά φτάσει ἔξω ἀπό τήν Μόσχα.
Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἀπεδείχθησαν ἀναξιόπιστοι, τά μελλοντικά μονόστηλα τῆς ἱστορίας. Ὁ λεκές της. Οἱ ἐξαθλιωμένοι τοῦ κόσμου τούς ζητοῦσαν ψωμί καί εὐημερία καί αὐτοί τούς ἔδιναν… «ψῆφο» καί «δημοκρατία».
Μ.Η.Τ. 232122