Ὁ Ἑλληνισμός μετρᾶ ἧττες γιατί ἡ ἡγεσία δέν καταλαβαίνει τό βάρος τῆς κληρονομιᾶς

Ἀγνοεῖ ποιά μεταφυσική ἐγέννησε τόν Παρθενῶνα, τήν Δημοκρατία, τήν Τραγωδία καί τόν Χριστιανισμό πού κυριάρχησε ὡς ἑλληνόγλωσση θρησκεία – Δέν εἴμαστε τόσο πολιτισμένοι ὅσο νομίζουμε – Οἱ φωστῆρες καί οἱ κλίκες κοστίζουν

Τῆς Ζέζας Ζήκου

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ παιχνίδι μέ αἰχμή τή θρησκεία, πού ἔχει πάρει τεράστιες διαστάσεις στήν Τουρκία καί στήν Ρωσσία, εἶναι ἀνήμπορη ἡ Ἑλλάδα νά τό ἀντιμετωπίσει. Ἡ μετατροπή τῆς Ἁγίας Σοφίας καί τῆς Μονῆς τῆς Χώρας σέ τζαμιά ἀπό τόν Ἐρντογάν στοχεύουν στήν διακοπή κάθε ἱστορικῆς σύνδεσης τῆς Ἑλλάδας μέ τό βυζαντινό παρελθόν καί τήν τεράστια πολιτιστική μορφή τῆς Ὀρθοδοξίας. Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἰδιαίτερα ὕστερα ἀπό τήν ἐπικράτηση τῶν Κεμαλιστῶν καί τῶν ἀδίστακτων Τούρκων ἐθνικιστῶν, μετά τό 1908, βιώνει μία διαρκῆ ὑπαρξιακή ἀπειλή. Καί ἡ ἐπιβίωσή του ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικά «ἀπό τόν οἶκτο τῆς Οὐάσιγκτον». Ὡστόσο, οἱ Ἀμερικανοί μᾶς ἐμπαίζουν, καθώς τό μοναδικό αἴτημα τοῦ Πατριαρχείου καί τῶν ἑλληνικῶν κυβερνήσεων γιά τήν ἐπαναλειτουργία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης δέν ἔχει –οὔτε πρόκειται νά– ἱκανοποιηθεῖ. Ἡ Σχολή πού ἔκλεισε τό 1972 εἶναι ζήτημα ζωτικῆς σημασίας γιά τήν ἐπιβίωση καί τήν οἰκουμενικότητα τοῦ Πατριαρχείου.

Ταυτόχρονα, ὅμως, ὁ ἐκβιασμός τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπό τή μυωπική πολιτική τῶν ΗΠΑ ὑπέρ τῆς Οὐκρανίας ἦταν δῶρο σπουδαίας εὐκαιρίας γιά τόν Βλαντιμήρ Πούτιν. Ἡ ἀπόφαση τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίου νά ἀναγνωρίσει τήν «σχισματική Ἐκκλησία» τῆς Οὐκρανίας, ὁδήγησε σέ πλήρη ρήξη του μέ τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας, καί ἔκτοτε ἡ πολιτική ἐργαλειοποίηση τῆς θρησκείας ἀπό τόν Πούτιν ἔγινε πλέον ἐπικίνδυνη. Ἀλλά ὁ κ.κ. Βαρθολομαῖος δέν βρίσκεται ἐν ἀδίκῳ. Ἀντίθετα μέ τό Βατικανό, πού ἔχει κρατική ὑπόσταση καί ὁ Πάπας ἐνσαρκώνει στό πρόσωπό του ἐξουσία πνευματική καί πολιτική, τό Ὀρθόδοξο Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ὑφίσταται διαχρονικῶς διωγμό.

Ὅσα τραγελαφικά συνέβησαν καί μέ τήν περίπτωση τοῦ Ἐλπιδοφόρου στήν Νέα Ὑόρκη, ἀποτελοῦν μία ἀκόμη διαπίστωση, ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀδυνατεῖ νά ὑπερασπιστεῖ σωστά τίς τύχες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Ἀρχιεπισκοπή Βορείου καί Νοτίου Ἀμερικῆς εἶναι τό πετράδι τοῦ στέμματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Πράγματι, ἡ παρουσία του στήν ἐκδήλωση, γιά τό λεγόμενο «σπίτι τῆς Τουρκίας» στήν Νέα Ὑόρκη, ἦταν λανθασμένη. Ὁμολογῶ ὅτι καί ἐγώ μαζί μέ τήν Μαρίτα πού εἴχαμε ἰδιαίτερη ἐκτίμηση στήν ἀξιοσύνη τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρου, διαπιστώσαμε πλέον ὅτι εἶναι ἀκατάλληλος νά ὑπηρετήσει τό τεράστιο ἀξίωμά του. Ἀλλά μέχρις ἐκεῖ. Ἡ ταπείνωση πού ὑπέστη ἀπό τόν κλαυσίγελο τῆς Κυβέρνησης, ἀποτελεῖ πισώπλατη μαχαιριά στήν ὕπαρξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, πού παλεύει μόνο του μέσα στούς βαρβάρους. Καί μετά ξανασκεφθεῖτε ὅτι στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀνήκουν οἱ Μητροπόλεις τῶν Νέων Χωρῶν (Ἤπειρος, Μακεδονία, Θράκη καί νησιά τοῦ Β. Αἰγαίου), τό Ἅγιον Ὄρος, τά Δωδεκάνησα, ἡ Κρήτη καί ἡ Κύπρος, καθώς καί ὅλη ἡ ἑλληνορθόδοξη διασπορά –τό λεγόμενο «Γένος», ὅπως χαρακτηρίζεται παραδοσιακά ἀπό τό Πατριαρχεῖο καί ἔχει θρησκευτική καί πολιτιστική διάσταση (ὄχι ὅμως φυλετική), σέ ἀντιδιαστολή μέ τό νεωτερικό Ἔθνος, πού ἔχει σαφέστατα πολιτική διάσταση.

Ἐκεῖνο πού ὄντως ἀξίζει νά διερωτηθεῖ κανείς εἶναι τό γιατί στά ζητήματα, πού καθορίζουν τήν ἴδια τήν ὕπαρξη τῆς χώρας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ γενικώτερα, ἡ μία ἧττα διαδέχεται τήν ἄλλη. Τό Μακεδονικό, παρά τίς σταθερές γραμμές πού εἶχαν διαμορφωθεῖ τό 2008 ἐπί Κώστα Καραμανλῆ, ἀποτελεῖ καλό παράδειγμα γιά τό τί μπορεῖ νά πάει ὀλέθρια, ὅπως ἔγινε μέ τήν ἐπαίσχυντη Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν. Καί στά Ἑλληνοτουρκικά ἀναδύονται φαιδροί «νέοι φωστῆρες» μέ μία ἐπικίνδυνη οἰκονομίστικη ἀντίληψη τῆς γεωπολιτικῆς ἀξίας τῆς χώρας. Ὡστόσο, ἡ γεωπολιτική ἐξισορρόπηση μέ τήν Τουρκία ἔχει διολισθήσει σέ ἧττα καί τό σήμερα χρειάζεται ἕνα σοβαρό, ἔξυπνο καί ἀξιόπιστο γεωστρατηγικό σχέδιο γιά νά δημιουργηθεῖ ἕνα μοντέλο πού θά ἀφήνει τίς κλίκες τοῦ ΕΛΙΑΜΕΠ «ἔξω» καί τούς ἐλάχιστους σοβαρούς παῖκτες «μέσα». Τά ψέματα ἔχουν, πρό πολλοῦ, τελειώσει.

Δυστυχῶς, οἱ Τοῦρκοι εἶναι τόσο βάρβαροι, ἀλλά καί οἱ Ἕλληνες δέν εἶναι τόσο πολιτισμένοι ὅσο θέλουν νά πιστεύουν. Ἄνθρωποι ἀναλφάβητοι στά οὐσιώδη τοῦ πολιτισμοῦ δέν ὑποψιάστηκαν ποτέ ποιά μεταφυσική γέννησε τόν Παρθενῶνα, τήν Τραγωδία, τήν Δημοκρατία καί ποιά μεταφυσική γέννησε τήν Ἁγιά-Σοφιά. Κι ἀπ’ ὅλες τίς ἐκδοχές του ὁ Ἑλληνικός Χριστιανισμός ὅπως ἔφτασε ὥς ἐμᾶς μέ τή Πολιτιστική μορφή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχει τά τρία μεγάλα πλεονεκτήματα. Συμπυκνώνει τήν νεοπλατωνική σύνθεση (ὅπως καί ὁ Καθολικισμός, βέβαια), ἀλλά καί τήν Θεατρικότητα τῆς Ἀρχαίας τραγωδίας καί τήν ἐκφραστική δύναμη τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας, τῆς ἀρχαιότερης σήμερα ὁμιλούμενης καί ἐπί τρεῖς χιλιετίες συνεχῶς ἐξελισσόμενης γλώσσας. Ἡ ἐπιρροή τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας πάνω στόν Χριστιανισμό ὑπῆρξε καθοριστική γιά χίλια τοὐλάχιστον χρόνια. Στήν οὐσία ὁ Χριστιανισμός γεννήθηκε ὡς ἑλληνόγλωσση θρησκεία. Τά Εὐαγγέλια γράφτηκαν στήν Κοινή Ἑλληνική, οἱ Ἐπιστολές τῶν Ἀποστόλων γράφτηκαν στήν Ἑλληνική, οἱ ἀποφάσεις τῶν Ἱερῶν Συνόδων γράφτηκαν στήν Ἑλληνική, τό Σύμβολο τῆς Πίστεως (ἡ δογματική συμπύκνωση) ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα Κοινῆς Ἑλληνικῆς, τούς πρώτους ἑπτά αἰῶνες, τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ὑμνογραφίας γράφτηκε στά Ἑλληνικά καί κατά τόν ἑλληνικό «τρόπο» –κι ἀπό τήν Ἑλληνική μεταφράστηκε σέ ὅλες τίς ὑπόλοιπες γλῶσσες. Ὅλα αὐτά πᾶνε νά τά ξερριζώσουν οἱ σημερινοί, ἐν ὀνόματι τῆς… «Προόδου», πού εὐαγγελίζεται ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης καί οἱ σύντροφοί του.

Ἀναρίθμητες φορές ἔχει εἰπωθεῖ καί συνεχίζει νά λέγεται ὅτι ἡ ἀπήχηση καί ἡ σημασία τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ξεπερνᾶ τά ἱστορικά μας σύνορα καί ἀκτινοβολεῖ παγκόσμια. Στή ἱστορική αὐτή διαδρομή, συμφυῆ μέ τήν ἀνθρώπινη ἱστορία, ἡ οἰκουμενικότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ ταυτίστηκε μέ τήν Ὀρθοδοξία καί τόν φάρο της, τό Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινούπολης. Μέσα ἀπό τεκτονικές γεωπολιτικές ἀνακατατάξεις ἀναδεικνύεται καί ἐπιβεβαιώνεται ὁ ρόλος τῆς Κωνσταντινούπολης. Γιά ἐμᾶς, γιά τόν Ἑλληνισμό, εἶναι μεγάλη τύχη ὅτι, χάρη στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἐξακολουθοῦμε νά μετέχουμε στήν ἀνεκτίμητη κληρονομία τῆς Βασιλεύουσας.