Ἄν καταγγέλλεται ὡς ἄντρο ἀκολασίας ἡ περίφημη «Κιβωτός τοῦ Κόσμου», μέ τό ἀναγνωρισμένο κοινωνικό ἔργο, ἡ ἐλπίδα καταρρέει
ΛΕΓΟΥΝ οἱ Γραφές: «Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται;» (κατά Ματθαῖον 5.13). Εἶναι ἡ ἐποχή τῆς ἀμφισβητήσεως. Ἡ ἐποχή τῆς δυσπιστίας. Ἡ ἐποχή κατά τήν ὁποίαν οἱ σταθερές κλονίζονται καί ὁ κοινωνικός ἱστός εὑρίσκεται σέ ἀποδρομή.
Πιστεύαμε ὅμως ὅτι καί σέ τέτοιες ἐποχές ὑπάρχουν παράγοντες ἱκανοί νά κρατήσουν τήν κοινωνία ὄρθια. Ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία, ὑπάρχουν οἱ ἱερωμένοι, ὑπάρχουν οἱ δάσκαλοι. Κάποτε τό ἀναγνωστικό τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου ἀνεδείκνυε αὐτές τίς σταθερές. Ἀποτύπωνε τήν πραγματικότητα. Ἔδινε τό ἔναυσμα στούς μικρούς μαθητές νά ρωτήσουν καί νά συζητήσουν. Γιατί ὅταν ὑπάρχει πρόβλημα, ρωτᾶνε τόν Δάσκαλο; Γιατί ὅταν κάτι χρειάζεται διακριτικό χειρισμό, πᾶνε στόν Παπᾶ; Καί ἡ σχολική αὐτή συζήτησις ἀνεδείκνυε τούς παράγοντες σταθερότητος τῆς κοινωνίας. Γιατί ὁ Δάσκαλος καί ὁ Παπᾶς εἶναι τέτοιοι παράγοντες. Τοὐλάχιστον τότε ἦσαν. Ὁ Δάσκαλος καί ὁ Παπᾶς εἶναι τό «ἁλάτι τῆς γῆς». Ἀλλά οἱ Γραφές ἀκόμη προειδοποιοῦσαν. «Ἐάν τό ἅλας μωρανθῇ…»
Σέ τέτοιες ἐποχές φαίνεται ὅτι ζοῦμε σήμερα. Δέν ἦταν εὔκολο, οὔτε ἔγινε ἀπό τήν μία ἡμέρα στήν ἄλλη. Δεκαετίες πῆρε ἡ ὑπονόμευσις τῶν κοινωνικῶν θεσμῶν. Ἡ συκοφάντησις, ταυτόχρονα μέ ἀποκαλύψεις καταστάσεων πραγματικῶν πού δέν συνάδουν μέ τήν ἀποστολή πού πρέπει νά πληροῦν οἱ στυλοβάτες τῆς πολιτείας.
Δέν πιστεύαμε στά μάτια καί στά αὐτιά μας, ὅταν βλέπαμε τίς καταγγελίες γιά τήν «Κιβωτό τοῦ Κόσμου», ὅπου ἤδη ἔχει παρέμβει ὁ εἰσαγγελεύς ἀνηλίκων. Καί ἀκόμη θέλουμε νά πιστεύουμε ὅτι οἱ καταγγελίες θά μείνουν καταγγελίες. Ἔχουμε ἀνάγκη νά πιστέψουμε ὅτι ἀκόμη δέν ἔχουν χαθεῖ ὅλα. Ὅτι στήν κοινωνία ὑπάρχουν ἀκόμη σταθερές. Ὅτι τό «ἅλας δέν ἔχει μωρανθῇ», τελείως.
Τό κοινωφελές ἔργο τῆς «Κιβωτοῦ τοῦ Κόσμου» εἶναι ἀνεγνωρισμένο. Καί τώρα ὁ ὀργανισμός αὐτός καταγγέλλεται ὡς ἄντρο ἀκολασίας. Καταγγελίες γιά ἀσέλγειες, ξυλοδαρμούς καί ἐκμετάλλευση, στίς ὁποῖες ἡ ἀπάντησις τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς «Κιβωτοῦ» πατρός Ἀντωνίου ἦταν ἕνα διστακτικό «Λέτε νά ξέραμε καί νά μιλᾶμε αὐτή τή στιγμή;». Χωρίς νά σπεύδουμε νά καταδικάσουμε κανέναν, σέ ἕναν ὀργανισμό προστασίας παιδιῶν (καί μάλιστα προβληματικῶν παιδιῶν) δέν ἐπιτρέπεται ὁ ἀσκῶν τήν ἐποπτεία νά μήν ξέρει. Μπορεῖ πράγματι οἱ καταγγελίες νά προήρχοντο ἀπό πρόσωπο πού ἀπελύθη ἀπό τίς δομές τῆς «Κιβωτοῦ». Ἔπρεπε ὅμως ἡ Πατήρ Ἀντώνιος νά γνωρίζει. Νά εἶναι ὁ ἴδιος πεπεισμένος ὅτι οὐδέν μεμπτόν ὑπάρχει στίς δομές καί νά προβάλλει πειστικά αὐτήν τήν βεβαιότητα. Δέν μπορεῖ νά «ἀναρωτιέται» καί νά ἐπιμένει ὅτι τά παιδιά πού προστρέχουν στήν «Κιβωτό» εἶναι «παιδιά πού δέν εἶναι τά συνηθισμένα, εἶναι παιδιά ἀπό παραβατικές οἰκογένειες, πού ἔχουν διαμορφώσει τόν χαρακτῆρα τους, πού δέν ἤξεραν ἀπό ὅρια, πού θέλουν νά παραβατοῦν.» Βεβαίως δέν προστρέχουν σέ ἱδρύματα παιδιά πού δέν ἀντιμετωπίζουν προβλήματα. Γιά αὐτό καί ἀπαιτεῖται ἰδιαίτερη φροντίδα. Δέν μπορεῖ νά ἀναφέρει ἕνας ὑπεύθυνος «ὑποπτευόμαστε κι ἐμεῖς κάποια περιστατικά.» Ἄν ἔμειναν ἁπλῶς στίς ὑποψίες, ἤδη ἡ ἐμπιστοσύνη ἔχει χαθεῖ. Καί τό θέμα εἶναι γενικώτερο. Ἡ «Κιβωτός» μπορεῖ νά εἶναι μόνον ἡ κορυφή τοῦ παγόβουνου. Αὐτό εἶναι τά ἀνατριχιαστικό. Ἤδη ὑπάρχουν οἱ καλοθελητές πού λέγουν «ἐξ ὄνυχος τόν λέοντα» σπεύδοντας νά προδικάσουν τήν κοινωνική κατάρρευση. Ἡ συγκυρία ἄλλως τε καί τά παρακμιακά φαινόμενα τῆς ἐποχῆς μᾶλλον πρός αὐτούς συνηγοροῦν καί ὄχι πρός ὅσους διατηροῦμε τήν ἐλπίδα μας καί θέλουμε νά πιστεύουμε πώς ἡ κατάστασις εἶναι ἀκόμη ἀναστρέψιμη. Πώς ἡ κοινωνία μας ἔχει ἐλπίδες.
Μ.Η.Τ. 232122