«Σβήνει» τό ἀμερικανικό ὄνειρο!

Ἡ εἰσβολή στό Καπιτώλιο ξεθωριάζει τήν εἰκόνα τῆς ρωμαλέας χώρας, ἡ ὁποία εὐνοεῖ τήν ἀτομική καί οἰκογενειακή προκοπή ἀνεξαρτήτως ἐθνικότητος

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ἐμᾶς πού μεγαλώσαμε μέ τήν εἰκόνα μιᾶς μεγάλης δημοκρατικῆς καί ἀξιοκρατικῆς χώρας στήν ὁποία ὑπῆρχε χῶρος γιά ὅλους ἀνεξαρτήτως φύλου, καταγωγῆς, θρησκείας ἤ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ. Γιά ὅλους ἐμᾶς πού ἀγαπήσαμε αὐτήν τήν μεγάλη χώρα μέσα ἀπό ἐμβληματικά κείμενα τοῦ Ἀλεξίς Ντέ Τοκβίλ, τοῦ Τζών Στιούαρτ Μίλλ καί τοῦ Ἄνταμ Σμίθ τά ὁποῖα μᾶς μύησαν στίς συνθῆκες γεννήσεώς της καί στήν ἠθική ἀνωτερότητα τῆς ἐλεύθερης οἰκονομίας τῆς ἀγορᾶς σέ ἀντιδιαστολή μέ τήν φτώχεια καί τίς δικτατορίες τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ. Γιά γενεές καί γενεές Ἀποδήμων Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι μετανάστευσαν στίς ΗΠΑ στόν 19ο καί στόν 20ό αἰῶνα ριζώνοντας καί διαπρέποντας ἐκεῖ κάνοντας οἰκογένειες μέ παιδιά, ἐγγόνια καί δισέγγονα. Γιά ὅλους ἐμᾶς πού δώσαμε μάχες μέσα στά πανεπιστήμια στήν σκληρή ἐποχή τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου ἀκόμη καί μετέχοντας σέ φιλοδυτικές κινήσεις γιά τήν πολυμέρεια καί τόν ἀφοπλισμό (ΚΙΠΑΕΑ) διαπληκτιζόμενοι διαρκῶς μέ τήν κομμουνιστική ἀριστερά, ἡ 6η Ἰανουαρίου 2021 εἶναι μία ἡμέρα σόκ. Ὄχι γιατί εἴχαμε αὐταπάτες γιά τήν κατάσταση πού ἐπικρατεῖ ἐδῶ καί μερικά χρόνια στήν μεγάλη ἤπειρο. Οὔτε ἐπειδή ἀγνοούσαμε τίς κοινωνικές ἀνισότητες πού ἐνεφανίσθησαν σταδιακῶς μέ ἔνταση εἰς βάθος χρόνου 32 χρόνια μετά τήν πτώση τοῦ ἀποτυχημένου ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ. Τίς γνωρίζαμε, τίς καταγράφαμε, τίς ἐπισημαίναμε.

Ἦταν σόκ γιατί ἡ ἐπίθεσις στό Καπιτώλιο ἐπί τῆς Προεδρίας ἑνός ἀνθρώπου (Τράμπ) τοῦ ὁποίου ἡ ἡγεσία ἀπετέλεσε σύμπτωμα τῶν προβλημάτων τῶν ΗΠΑ καί ὄχι αἰτία τους, ἀμαύρωσε τό ἀμερικανικό ὄνειρο. Ἡ Ἀμερική, στήν δική μας ἀντίληψη τῶν πραγμάτων, δέν ἦταν ἁπλῶς μία προηγμένη χώρα μέ ἄψογο προεδροκεντρικό πολίτευμα (ἐξισορροπήσεως ἐξουσιῶν) μέ ἐξαιρετικά πανεπιστήμια, μέ πρωτοπορία στίς τέχνες, τόν κινηματογράφο, τήν ἔρευνα καί τίς ἐπιστῆμες. Ἡ Ἀμερική ἦταν κυρίως ἕνα συναίσθημα. Ἀκόμη καί στίς περιόδους πού μᾶς ἐξόργιζε μέ τήν πολιτική της στά ἐθνικά μας θέματα ὅπως τά ἑλληνοτουρκικά, τό μακεδονικό καί τό Κυπριακό, τό ἴδιο νοιώθαμε. Κάθε μετανάστης πού ξεκινοῦσε μία νέα ζωή στίς ΗΠΑ γνώριζε ἐκ τῶν προτέρων πώς ἀνεξαρτήτως μορφωτικοῦ ἐπιπέδου, ἄν δούλευε σκληρά γιά μία πενταετία, μέ τό κεφάλι κάτω καί μέ σεβασμό στόν νόμο καί τήν τάξη, μποροῦσε ἄνετα νά μείνει ἐκεῖ γιά τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του, τρώγοντας γλυκό ψωμί. Καί ὄχι μόνον αὐτό. Γνώριζε πώς μποροῦσε νά ἔχει ἀνεμπόδιστα κοινωνική, ἐπαγγελματική ἀκόμη καί πολιτική ἄνοδο. Ὁ συμπατριώτης μας Μάικ Δουκάκης ἔφθασε ἕνα σκαλί πρίν ἀπό τό ὕπατο ἀξίωμα τοῦ Προέδρου τῆς μεγάλης αὐτῆς χώρας. Τό μεγάλο αὐτό ἀμερικανικό ὄνειρο, στό ὁποῖο χωροῦσαν ἑκατομμύρια μικρά ὄνειρα ἀτομικῆς καί οἰκογενειακῆς προόδου, θρυμματίσθηκε, ἄρχισε νά σβήνει μετά τήν εἰσβολή στό Καπιτώλιο. Ἐκτός ἀπό τήν τεράστια ζημία πού προεκάλεσε ἡ τρῦπα ἀσφαλείας στό κῦρος τῆς ἀμερικανικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καί στήν διεθνῆ εἰκόνα τῆς χώρας, τό μήνυμα πού μετεδόθη ἀπό τήν Οὐάσιγκτων σέ ὅλον τόν κόσμο, ἀνεπτυγμένο καί ὑποανάπτυκτο, εἶναι πώς στίς ΗΠΑ δέν μπορεῖς νά ὀνειρεύεσαι πλέον. Τοὐλάχιστον ὄχι ὅπως παλιά.

Τό μήνυμα πού ἔφθασε εἶναι ὅτι οἱ ΗΠΑ εἶναι μιά χώρα μέ μεγάλα κοινωνικά, οἰκονομικά καί φυλετικά προβλήματα, διχασμένη, σέ διαρκῆ ἀναταραχή πού θά δυσκολευθεῖ εἰς τό μέλλον νά φιλοξενήσει τά ὄνειρα καί τίς προσδοκίες τῶν λαῶν τῆς γῆς. Ἀφοῦ δέν μπορεῖ πλέον νά ἱκανοποιήσει τά ὄνειρα τῶν δικῶν της ἐξεγερμένων κατοίκων, πῶς θά μπορεῖ τῶν ἄλλων; Τά προβλήματα βεβαίως ἦσαν γνωστά ἐδῶ καί καιρό, δέν ἐκρύβοντο. Ἡ ἔξαρσις τῆς ρατσιστικῆς βίας, ἡ ἐκλογική στήριξις τῶν «λατίνων» μεταναστῶν στόν Πρόεδρο Τράμπ μέ αἴτημα νά ἀπαγορεύσει τήν μετανάστευση καθώς οἱ νέοι μετανάστες θά ἀπειλοῦσαν τίς δουλειές τους, τό ἄνοιγμα τῆς ψαλίδος στίς κοινωνικές ἀνισότητες μεταξύ τῶν ὀλίγων πού νέμονται τόν πλοῦτο καί τῶν πολλῶν πού πένονται, οἱ δολοφονίες μαύρων, διεμόρφωσαν σταδιακῶς τήν νέα ταυτότητα μιᾶς χώρας πού ἀδυνατοῦσε νά κρύψει τά προβλήματά της κάτω ἀπό τό χαλί. Τό Καπιτώλιο ὡστόσο ἦταν ἡ σφραγίς. Σφράγισε πρός τά ἔξω τήν εἰκόνα ὅτι κάτι δέν πάει καλά. Κατά τρόπο ἐμφατικό. Ὅλα τά παραπάνω βεβαίως δέν σημαίνουν ὅτι ὁ ἀμερικανικός καπιταλισμός θά ἔχει τήν τύχη τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ. Ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἐλευθερία ἀκόμη καί μέ πληγές, ὑπάρχει ἐλπίς. Ἡ Ἀμερική εἶναι μεγάλο Ἔθνος.

Ὁ Πρόεδρος Μπάιντεν χωρίς νά ὁμοιάζει μεγάλος ἔχει τίς προϋποθέσεις –λόγω τῆς καμπῆς πού ἀναλαμβάνει– νά γίνει. Παραλαμβάνει τό ἀμερικανικό ὄνειρο συντρίμμια. Κυρίως λόγω τοῦ κοινωνικοῦ διχασμοῦ καί δευτερευόντως λόγω τῆς καταστάσεως τῆς οἰκονομίας. Ἄν πολιτευθεῖ μέ συναίνεση, συνεννόηση καί μετριοπάθεια –πού διαθέτει ἄλλως τε– ἔχει τήν δυνατότητα νά τοῦ δώσει νέα πνοή. Νά τό ἀναστήσει. Ἡ Ἀμερική πρός τά ἔξω ἴσως στό μέλλον νά μήν εἶναι ποτέ αὐτή πού ξέραμε. Ἀλλά ἄν ἀνασκουμπωθεῖ στό ἐσωτερικό της μπορεῖ νά ἀποτελέσει πόλο ἕλξεως γιά καθέναν πού μπορεῖ νά ἐπενδύσει τό ὄνειρό του ἐκεῖ. Δύσκολο μέ τά σημερινά δεδομένα ἀλλά ὄχι ἀκατόρθωτο. Ἀρκεῖ νά ἀλλάξει μυαλά ἡ ἡγεσία τῶν «Δημοκρατικῶν». Καί ἀντί νά ἐπενδύει τόν ἀμερικανικό πλοῦτο σέ ξένες οἰκονομίες μέ φθηνά χέρια νά τόν ἐπενδύσει στήν δική της οἰκονομία γιά ὅλα τά ἀμερικανικά χέρια. Ἐάν αὐτό γίνει σύντομα, τό ὄνειρο σώζεται. Στήν νέα ἡγεσία της ἐναπόκειται.