Ἀνατρέπει τίς θεμελιώδεις ἀρχές τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ καί τοῦ Διαφωτισμοῦ ἡ καινοφανής θεωρία τῆς «δικτατορίας τῶν πλειοψηφιῶν» – «Φιλελεύθεροι» αὐτοί πού καθήλωσαν τήν Εὐρώπη – Τήν καταδικάζουν σέ «ἧττα ἐν ἀναμονῇ»
Τό ΛΥΚΟΦΩΣ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ὡς θεσμοῦ, οὐδόλως συνιστᾶ τό τέλος τῆς Εὐρώπης. Τό ἀντίθετο μάλιστα. Διότι ἡ ΕΕ, ὅπως ἔχει ἐξελιχθεῖ, ἀπομακρύνεται ὅλο καί περισσότερο ἀπό τίς ἀξίες τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος καί ἀπό τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ της. Κατά τοῦτο ἡ ἄνετη ἐπανεκλογή τῆς Οὔρσουλα φόν ντέρ Λάυεν, ὡς Προέδρου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς, δεικνύει ὅτι ὁ ὑπερεθνικός αὐτό θεσμός συνεχίζει νά πορεύεται στήν ὁδό τῆς ἀπωλείας.
Ὅλοι ὅσοι «βολεύονται» μέ τήν σημερινή κατάσταση στήν ΕΕ συμμάχησαν προκειμένου νά στηρίξουν μιάν Εὐρωπαϊκή Ἐπιτροπή ἡ ὁποία στά ἑπόμενα πέντε χρόνια δέν θά ἀλλάξει τίποτε (τουλάχιστον πρός τό καλύτερο).
Δικαιολογοῦν τήν ἐπιλογή τους μιλῶντας γιά «σταθερότητα», ἐνῶ αὐτό πού συμβαίνει σήμερα στήν ΕΕ εἶναι μιά ἀκαμψία, μιά ἔλλειψις εὐελιξίας, ἡ ὁποία νομοτελειακῶς ὁδηγεῖ σέ ἀδυναμία κατανοήσεως τῶν ἐξελίξεων, πολλῷ μᾶλλον υἱοθετήσεως πολιτικῶν πού θά ἐπέτρεπαν τήν προσαρμογή τῆς ΕΕ στίς νέες πραγματικότητες. Ἀλλά νέες πραγματικότητες δέν εἶναι ὁ πόλεμος στήν Οὐκρανία, ἡ συνέχισις τοῦ ὁποίου ἦταν ἕνα ἀπό τά κομβικά σημεῖα συνεννοήσεως τῶν «προθύμων» πού συνέπραξαν στήν ἐπανεκλογή τῆς Προέδρου τῆς Κομμισσιόν.
Ἔτσι διαμορφώνεται μιά κατάστασις πού προδιαγράφει ὅτι ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωσις θά συνεχίσει νά ἀκολουθεῖ ἀτελέσφορη πολιτική στίς ἐξωτερικές της σχέσεις, θά συνεχίσει νά ἀγνοεῖ τήν βούληση τῶν ἐθνῶν τῆς Εὐρώπης, θά συνεχίσει νά ἐξορκίζει σάν δῆθεν «ἀκροδεξιά», ἀκόμη καί «ναζιστική» κάθε διαφορετική ἄποψη, θά συνεχίσει νά κωφεύει στά καθημερινά προβλήματα τῶν Εὐρωπαίων πολιτῶν, θά συνεχίζει νά θεωρεῖ πρόοδο τήν ἐπιβολή τῆς παρακμιακῆς woke ἀτζέντας.
Θά σταματοῦσε ἄραγε αὐτός ὁ κατήφορος ἄν ἡ φόν ντέρ Λάυεν δέν εἶχε καταφέρει νά ἐπανεκλεγεῖ; Προφανῶς καί δέν εἶναι τά πράγματα τόσο ἁπλά. Ὅμως μιά ἀποτυχία της μπορεῖ νά «ταρακουνοῦσε» κάποιους πού θεωροῦν κάποια πράγματα δεδομένα. Μπορεῖ νά ὁδηγοῦσε ὅλους ἐκείνους πού σήμερα μιλοῦν γιά μιάν -ἐπίπλαστη- σταθερότητα νά ἀντιληφθοῦν ὅτι κάτι δέν εἶναι σωστό στήν βάση τοῦ σκεπτικοῦ καί τῶν ἐπιδιώξεών τους. Καί μπορεῖ νά ἐνεθάρρυνε ὅλες ἐκεῖνες τίς ὑγιεῖς δυνάμεις τῆς Εὐρώπης πού βλέπουν τήν πραγματικότητα, νά ἀπαιτήσουν μέ μεγαλύτερη ἔνταση τήν ἐπιστροφή στίς θεμελιώδεις ἀξίες καί τίς παραδόσεις μας.
Τώρα ὅλα αὐτά ἀνεβλήθησαν γιά μιά πενταετία. Ὅπως, στήν Γαλλία, ἡ Μαρίν Λέ Πέν χαρακτήρισε τό ἀποτέλεσμα τῶν βουλευτικῶν ἐκλογῶν ὡς μιά «νίκη ἐν ἀναμονῇ» γιά τό κόμμα της, ἔτσι στήν Εὐρώπη μποροῦμε νά ὁμιλοῦμε γιά μιάν «ἧττα ἐν ἀναμονῇ». Γιά μιάν ἐπικειμένη ἧττα τῶν δυνάμεων ἐκείνων πού σήμερα κρατοῦν τά κράτη τῆς Γηραιᾶς Ἠπείρου δέσμια ξένων πρός αὐτά πολιτικῶν καί ἀντιλήψεων.
Τό παράδοξο εἶναι ὅτι αὐτές οἱ δυνάμεις, πού ἔχουν καθηλώσει τήν Εὐρώπη, καπηλεύονται τόν τίτλο τῶν «φιλελευθέρων» καί θέλουν νά προβάλλουν τούς ἑαυτούς τους σάν τέκνα τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τῆς γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως. Καί ὅμως δέν μπορεῖ νά ἔχουν τήν παραμικρή σχέση μέ τά φωτεινά πνεύματα ἀνθρώπων ὅπως ὁ Ζάν Ζάκ Ρουσσώ ἤ ὁ Βολταῖρος. Ἀκόμη καί τίς ἀξίες τῶν δημιουργῶν τῆς σύγχρονης Εὐρώπης, ἡγετῶν σάν τόν Σάρλ ντέ Γκώλλ καί τόν Κόνραντ Ἀντενάουερ, τίς ἔχουν καταρρακώσει. Ἡ δικτατορία τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητος», τήν ὁποία ἐπιβάλλουν, μόνον στήν τυραννία μιᾶς ἐγκληματικῆς φύσεως σάν τόν Μαξιμιλιανό Ροβεσπιέρο μπορεῖ νά ἀναζητήσει τίς ρίζες της.
Αὐτή εἶναι ἡ Εὐρώπη πού θέλουμε; Μιά Εὐρωπαϊκή Ἕνωσις στήν ὁποία ἀρχίζουν νά ἀκούγονται φωνές πού καταδικάζουν τήν «δικτατορία τῶν πλειοψηφιῶν» μπορεῖ νά ἔχει σχέση μέ τίς ἀρχές τοῦ συγχρόνου κοινοβουλευτισμοῦ, ὅπως διαμορφώθηκε μέσα ἀπό κοινωνικούς καί πολιτικούς ἀγῶνες αἰώνων; Δέν φταίει ἡ φόν ντέρ Λάυεν γιά τό σύνολον αὐτῶν τῶν προβλημάτων. Εὑρέθη ὅμως στήν θέση νά συνενώσει καί νά ἐκπροσωπήσει τούς θιασῶτες τῶν στρεβλῶν ἀντιλήψεων. Ὄχι ὅτι δέν τό ἐπεδίωξε. Ὡς ἐκ τούτου εἶναι ἡ πρώτη πού εἰσπράττει τήν κατακραυγή γιά τήν διολίσθηση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως σέ ἕνα μόρφωμα ξένο πρός τήν ψυχή τῆς Εὐρώπης.
Μ.Η.Τ. 232122